Індаеўрапейцы

Жыццё пячэ, як перац.
Кусае,як змяя.
Я - індаеўрапеец.
Стань такім, як я.

Расою даль іскрыцца.
Раса блішчыць, як сталь.
На грозных калясніцах
Імчым-імчым удаль.

Грамчэй спяваюць трубы.
Згараюць дзень і век.
І шэпчуць нашы губы
Пра Край Блакітных Рэк.

Там з белых хмар палацы.
У птушках лес і луг.
Сабе там знойдуць працу
Гарачы серп і плуг.

Не стане зерне прахам,
А дасць жыцця агонь.
Вось чаму - на Захад
Бяжыць нястомны конь.

Ды смажыць сонца раны.
Сцвярдзеў на камень хлеб.
Гугнявяць нам шаманы:
" Назад вяртайма... Ў Стэп.

Бо толькі ў стэпе сіла.
І там найлепшы дом,
Дзе дзікая кабыла
Напоіць малаком,

Дзе бэкаюць авечкі,
Ёсць мяса, ёсць кажух.
Навошта гэты вечны
І небяспечны рух?"

Але не звернем сёння.
Не звернем і вавек!
Імчацца нашы коні
У Край Блакітных Рэк.

Нам промні сонца - сцены.
Нам бацька - майскі гром.
Мы гэты край свяшчэнны
Еўропай назавём.

Беларусь, ты не забыта...

Беларусь, ты не забыта.
У душы, як Божы знак:
Хата... Канюшына... Жыта...
Бульба... Бусел... Шпак...
Мроя... Хлопец закаханы...
Цемра... Шлях дамоў...
Беларусь, ты збудавана
З беларускіх слоў!

Туман майго дзяцінства быў бялейшы...

Туман майго дзяцінства быў бялейшы.
Ён плыў над лугам, нібы з Марса карабель.
Агонь майго дзяцінства быў ярчэйшы.
Ён свеціць мне праз тысячу зямель.

Паміж хлусні, праклёнаў і авацый,
Праз ветру гул, што шыбу б'е ў акне,
Я чую з неба вечны голас маці -
Яна і сёння верыць у мяне..

Дождж бясконцы, дождж бяссонны...

Дождж бясконцы, дождж бяссонны,
Ты над Мінскам праплываеш,
Мармуровыя калоны
У Афінах абмываеш.

Зацягнуў над Рымам неба
Шчыльна так, што знікла сонца.
Як твой голас чуць мне трэба,
Дождж бясконцы!

А былі ж, здаецца ўчора,
Маладыя парыванні.
Хвалямі грымела мора
І спявала аб каханні.

Зыркай сонечнай каронай
Юная душа палала,
Трапятліва і натхнёна
Наша плоць трыумфавала.

Сцежак зорных пілігрымы,
Мы кахалі, мы грашылі,
Зліўшыся ў адно плылі мы
Да вяршыні, да вяршыні...

І ў найсветлым вечным храме,
Дзе жыве дыханне Бога,
Уставала перад намі
Маці Усяго Жывога.

Быў агонь, святы і прагны.
У вачах было па промню.
Быў вулкан... Свячэнне магмы...
Што было далей? Не помню.

Стомленых аўтамабіляў
За акном лапочуць шыны.
Мы Ліхтар Святла разбілі...
Я спускаюся з вяршыні.

Хто я? Што я? Можа, вецер?
Можа, ліст з дубовай кроны?
І шуміць на цэлым свеце
Дождж бясконцы, дождж бяссонны.

Паедзем дамоў на Пятра...

Уладзіміру Крываносу

Паедзем дамоў на Пятра,
У Змітраўцы будзе кірмаш.
Вясёлая ззяе зара.
Цягнік не спазняецца наш.

О, гэты жаданы Пятрок!
Дзьмі ў чарку і рэж каўбасу.
Апаў ужо, кажуць, лісток,
А лета шчыруе ваўсю.

Ад шчасця звініць галава.
Шыбуем мы лесам старым.
А недзе на ўсходзе - Масква,
На захадзе - Лондан і Рым.

Рвануў бы, здаецца, ў галоп,
Ляцеў бы над светлай зямлёй.
У цэнтры Азій, Еўроп
Ёсць Змітраўка наша з табой.

Не трэба любові вучыць,
Бо ведаюць Ольса і Друць -
Тут цёплая мова гучыць,
Тут добрыя людзі жывуць.

Вачамі бяссонных акон
Тут вечнасць глядзіць (не міргне!),
Тут кажуць: "Дзень добры, Лявон".
Іду я, і радасна мне,

Што ў пляшцы - гарэлкі глыток,
Што сонца вісіць над вярбой,
Што заўтра наступіць Пятрок,
Што мы беларусы з табой.

Туга і жах - глядзець на снег...

Туга і жах - глядзець на снег
І ведаць жылкай кожнай:
"Калі быў Першы чалавек,
Дык будзе і Апошні".
Што ўспомніць ён у грозны міг
Паміж прастораў нежывых?
Што скажа мёртвым гарадам
Антыадам?

http://www.daineka.by/be/