Ганна Матусэвіч. Койданаў, 13.02.2015.

Споведзь... Пэўна прыйшла такая пара для мяне, і падзеі ў сьвеце толькі прысьпешваюць высьпяваньне тае падзеі, якая мусіць адбыцца ў сярэдзіне маёй душы.

Табе зімна, змрочна, самотна, і апаноўваюць страхі аб Страшным судзе. О, які жорсткі твой Бог!

... Я нараджала дзяцей для Радасьці, і сама зьведала той уздым духу, калі ў вадзіным выгуку - Божа, я кахаю Цябе!!! - нібыта ўзьлятае да Бога душа.

Радасьць - гэта асаблівая мудрасьць, - так Сказаў Езус Хрыстус. І трэба захаваць тую мудрую радасьць, што была некалі Дадзена. Бо якое жыцьцё бяз Радасьці.

Радасьць сыйшла,
Засталася магчымасьць
Радасьць зьдзейсьніць,
Калі Неба дазволіць.

Так напісалася нядаўна. Дык можа гэта душа мая рыхтавалася да Споведзі, якую трэба, як Малітву, зьдзейсьніць?.. Малітва, Літанія, Пацеры, старажытны Аўм мусяць адбывацца не за сябе - за дзяцей, за блізкіх, за Айчыну, за Будучыню Сусьвету; бо ўсё ў сьвеце зьвязана, і немач аднаго кепска адбіваецца на іншых, калі наступае паралюш духу. А якая ж тады будучыня чакае нас усіх?..

"Калі Неба дазволіць", - так казаў мой Настаўнік Ян Пятроўскі, пачынаючы сваю чарговую працу. Яшчэ Ён казаў: "Сьведамасьць прадпрынятага ніколі не пакідала мяне". Ён рабіў сваю працу, прадпрынятую для Бацькаўшчыны (у заснаваным ім у Флярыдзе Харытатыўна -Адукацыйным Фондзе) заўсёдна, стала, рытмічна, да астатку сваіх дзён.

"Карма ёсьць хвароба мінуўшчыны, вылекаваньне ад яе - у прышласьці. Менавіта можа памкнуцца ў будучыню той, хто жадае вызваліцца ад мінуўшчыны. Імкненьне ўсяе істотай ахоўвае ад падзеньняў. Прыклад - рухомыя нябесныя целы. Дык памятайце, што наказаў, як можна хадзіць па вадзе, але не казаў, ці можна стаяць на ёй. Карму можна мяняць безупынным імкненьнем". Жывая Этыка, Ерархія, в.290

Litwo! Ojczyzno moja! Ty jesteś , jak zdrowie...

Так выгукнуў Адам Міцкевіч, і ніхто ад нас не забярэ Нашае Літвы, калі толькі мы самі не зрачэмся Яе. Трэба толькі памятаць пра згубную палавінчатасьць і рашуча зрачыся яе - Літва-Беларусь ды яшчэ з прыметнікам "літвінскі" гэта й ёсьць палавінчатасьць.

Старадаўняй ЛІТОЎСКАЙ Пагоні не разьбіць не спыніць, не стрымаць!

Надта даспадобы мне вось гэты верш (224) з Кліча - першае кнігі Жывой Этыкі, выдадзены мною ў 2010.

Трэба ведаць, перш, чым магчы.
Трэба магчы, перш чым дзеяць.
Дзеяць льга тое, што апраўдана духам.

Думаю, што працяг Споведзі будзе.