Таямніца вобліку яго

"Бо мова то не гук, а думка непакорных..." Добра запомніўся такі радок з верша Дмытра Паўлычкі ў перакладзе Эдуарда Акуліна. Многія літаратары перастваралі творы "нашага вялікага пабраціма", як назваў Паўлычку Ніл Гілевіч. Перакладаў і Ніл Сымонавіч, які толькі на два гады маладзейшы ад Дмытра і на два вераснёўскія дні "старэйшы": нарадзіўся 30 версаня 1931 года. А львавянін нарадзіўся 28 верасня 1929 года. Вось некалькі праменьчыкаў з багатай яго біяграфіі. Ён - паэт і паэт-песеннік, перакладчык, крытык, публіцыст, палітычны дзеяч, дыпламат. Заслужыў званне Героя Украіны з уручэннем ордэна Дзяржавы. Двойчы кавалер ордэна Яраслава Мудрага... 

А наш народны паэт Ніл Гілевіч назваў Дмытра Грамадзянінам, Патрыётам, волатам творчага духу, рыцарам братэрства. Заслужаная пахвала, бо Дмытро Паўлычка перакладаў творы Я. Купалы, А. Куляшова, П. Панчанкі, М. Танка, Р. Барадуліна, Н. Гілевіча, Г. Бураўкіна...На яго паэтычным падрахунку і анталогія "Сусветны санет" , куды ўвайшлі асобныя санеты Я. Купалы, М. Багдановіча.

І Генадзь Бураўкін не ўстрымаўся ў свой час даць высокую ацэнку творчасці свайго сябра: "Жывы класік, чалавек шматгранны і па таленту, і па дасведчанасці, эмацыянальна, яркі паэт".

Можна адшукаць многа выказванняў і Дмытра Паўлычкі пра беларусаў, якім ён жадае быць у агульнаеўрапейскай сям"і народаў. Вось як паэт прамаўляе ў вершы "Вітанне Беларусі":

Ты мой паклон прымі! Так можа
Народу родны кланяцца народ!
   (Пераклад Р. Барадуліна)

... Мы тады чуць-чуць не размінуліся. Я прыехаў у Львоў вучыцца на журналіста ў 1964 годзе, а Дмытро Васільевіч у тым жа годзе з Львова пераехаў у Кіеў. І толькі ў ліпені 1968 года ён запыніў мяне пасля чарговага выступлення на Фестывалі маладых паэтаў братніх рэспублік, які праходзіў у горадзе Мікалаеве на Украіне. Падзякаваў я львавяніну за маё ўзгадаванне цяпер ужо і "маім" Львовам. На тым паэтычным свяце і атрымаў у падарунак толькі што выдадзены зборнік вершаў Дмытра Паўлычкі "Гранослов". Не стараюся даслоўна перакласці яго дароўны надпіс: "Сэргіеві Панізніку, майму беларускаму братові, з любоўю ад першага погляду і з вялікаю надзеяю на заўтрашні дзень твайго жыцця і жыцця Беларусі. Д. Паўлычка. Мікалаеў. 8.УІІ.68".

І вось мінула з таго часу больш як сорак гадоў. Два ўкраінскія творцы з Кіева і Львова - Дмытро Паўлычка і Раман Лубкіўскі наведалі ў Беларусі вёску Касута, дзе ў 1672 годзе нарадзіўся беларускі шляхціц Піліп Орлік, будучы гетман Украіны і аўтар яе першай Канстытуцыі.

На літаратурна-музычную вечарыну ў Палац мастацтваў я прыхапіў незалежалы "Гранослов". Як і звычайна, у прэзідыуме сядзелі паважаныя госці. Я акуратненька перадаў дарагі мне зборнік так, каб трапіў у рукі Дмытра Васільевіча. Паглядаю здалёку, як ён ад такой неспадзеўкі здзівіўся, потым засяродзіўся і ўзяўся за аўтаручку. У перапынку разам з абдымкам я атрымаў "Гранослов" з новым аўтографам:

"Дарагі Сяргею!Я не забыў Цябе, але ўсё ж згадаў не адразу нашу сустрэчу ў Мікалаеве, твае вершы і пераклады. Як добра, што ты азваўся і прыгадаў мне той дзень, які сведчыць,што Беларусь была ўжо тады глыбока ў маім сэрцы разам з Табою!

А пазней украінцы ад Яго чыталі мае вершы, беларусы - Яго вершы ў маім перакладзе... І гэта ўсё дзякуючы гранаслову і творцу думак для непакорных. 

На здымку: дарчыя надпісы Дмытра Паўлычкі на яго зборніку "Гранослов".

Сяргей Панізьнік

Рэдакцыя сайта "Мы -- Нацыя!" далучаецца да віншаванняў паэта Сяргея Панізьніка, накіраваных з выпадку 85-годдзя палымянага патрыёта Украіны, шчырага сябра беларусаў, грамадскага дзеяча, акадэміка, аднаго з волатаў украінскага вершасказа - Дмытра Паўлычкі. У сваю чаргу жадаем юбіляру моцнага здароўя, новых творчых поспехаў і шчасця зноў бачыць Украіну адзінай, самавітай, трывалай, жыццяздольнай!