З кнігі “Ксты”

БЕЛАРУСЬ - ТЫ МОЙ СОН ВЕЛІКОДНЫ

Беларусь - ты мой сон велікодны,
Сон, што сніцца анёлам вясной.
Зрок і слых мой табою галодны,
Дух жыве мой табою адной.

Гэта ведае неба ды Мама -
Без цябе не бывае мяне.
І душа жыць не можа без храма,
Цяжка ёй у чужой старане.

Адусюль да цябе я імкнуся
Быць у шчасці з табой і ў бядзе.
Чысцінёю тваёй прычашчуся,
Сорам твой на мяне хай падзе.

РЫЗЫКУЮ

Злом нявечаны, любосцю пешчаны,
Гадаваны цнотай і абразаю,
Гэты свет
Мне Богам запавешчаны,
За яго, пакуль жыву, адказваю.

Не набыў я набыці для спадчыны,
І не маю куфра кутавекага.
Гэты свет,
Вачмі маімі ўбачаны,
Рызыкую пакідаць на некага.
Як запалкі ад малога некалі,
Ад мяне памалу ўсё прымаецца.
Страшна разлучыць з маёй апекаю
Гэты свет,
Што за мяне трымаецца.

***

Каму соладка і ў палыне,
За кім кульгае нуда старая.
Хто скупа сее - скупа жне,
Хто шчодра сее - шчодра збірае.

Аддай усё, што ёсць у цябе:
Раллі - суботы, гоням - нядзелі.
Старайся раніцай у сяўбе,
Хай рунню рупнасць умаладзее.
 
***

Гасподзь! Затрымацца дазволь
На гэтай грэшнай зямлі.
Зрабі ласкавейшы мой боль.
Душы раўнавагу пашлі.

Праз ноч, што жыццём нараклі,
Я йшоў на тваё святло.
Гублялася сцежка ў быллі,
Ды ў сэрцы світанне жыло.

Гасподзь! Прагані мой страх,
Што следам ідзе за мной.
Я, з праху зямнога прах,
Вінюся зямной віной.

Пачую Цябе і глухі.
Аддзячыць хачу стокроць.
Правіны мае і грахі
Даруй, літасцівы Гасподзь...

***

І я адыду,
Адыду туды, адкуль не прывыклі вяртацца, -
Адпырсак бяды,
Аскапёлак нуды,
Свайго беспрытулля дарадца.

З віной сваёй,
Са сваёй маной
Паспець бы пагаварыць цвяроза.
Калі й заплача хто нада мной,
Дык, мусіць, глухая бяроза...

НЕ НА ГЭТЫМ...

Яно вядома, не на гэтым свеце
Усёй раднёй сустрэнемся - на тым.
Дзе дым, як сон,
А сон, як сіні дым.
Пазнаемся па той былой прыкмеце,
Што засталася ад залётных зім,
Ад перазяблых яблыневых вёсен,
Якія заблудзіліся ў гадах
Зязюлямі ў знявераных садах.
Гады сплылі,
Нібы чаўны без вёсел.
З хароміны жыцця зваліўся дах.

І ўдзячныя мы будзем новай долі,
Якая не разлучыць нас ніколі.

***
(З Міхаіла Лермантава)

Я адзін выходжу на дарогу:
Шлях крамяністы днее ў тумане.
Сціхла ноч. Пустыня рада Богу.
Зорка зорку чуе ў гамане.

У нябёсах урачыста й дзіўна!
Спіць зямля блакітным сном сваім.
Што ж мне так балючаЮ так надрыўна?
Што чыкаю? Жаль бярэ па чым?

Ад жыцця нічога не чакаю,
Не шкада мінулае мінуць.
Волі і спакою я шукаю!
Я б хацеў забыцца і заснуць.

Ды не тым халодным сном магілы...
Мроіцца заснуць навекі мне,
Каб грудзям хапіла ціхай сілы
Уздымацца, дыхаючы ў сне.

Каб і ўдзень і ўноч мой слых збалелы
Лашчыў пра мілосць салодкі спеў.
Нада мной каб вечна ўзелянелы,
Цёмны дуб схіляўся і шумеў.

***     
(З Дзмітрыя Меражкоўскага)

Хрыстос ускрэс! - пяюць у храме,
Ды сумна мне, душа маўчыць.
Гімн гэты перад алтарамі
Такой абразаю гучыць.

Калі б між нас ён жыў і бачыў,
Чаго дасяг наш слынны век,
Як той панеў, а той жабрачыў,
Як з ганьбай зжыўся чалавек.

Каб тут, у зіхатлівым храме,
Хрыстос ускрэс! - пачуў ён сам,
Якімі б шчырымі слязамі
Заплакаў, даўшы веру нам.

Хай свет, Хрыстом благаславёны,
Прышэсця дачакае зноў.
Хай змоўкнуць стогны і праклёны,
І лязгат мечаў, кайданоў.

Адно тады, як гімн свабоды,
Хрыстос ускрэс! - хай грымне спрэс.
Адкажуць светла ўсе народы:
Наш Збаўца ўскрэс! Хрыстос ускрэс!

МАЛЕННЕ ЗА БЕЛАРУСЬ

Божа, пашлі Беларусі
Ласку з Тваімі вачамі,
Сэрцы суцеш у скрусе,
Злітуйся над крывічамі.

Знікнуць, Святы, не дай нам
Ад рукатворнага жаху,
Верацьмем вечным тайнам
Руху Твайго і шляху.

Божа, вярні дадому
Блудныя душы з выгнання.
Поперак духу злому
Воля Гасподняя стане.

Хай беларус беларуса
Будзе любіць як брата.
Светлая Імем Ісуса
Наша крывіцкая хата.

Божа, на ўсіх раздарожжах
Нас ад напасцяў варожых
Твой зберажэ напамін.
Амін.