Аўтар GERMANIKVS

Разьдзел 1

Тым, хто шукае ў інтэрнэце інфармацыю пра гісторыю славянскіх народаў, добра вядома, што там часта сустракаецца вандруючая ад аднаго сайту да другога жывучая байка пра падабенства расейскай мовы і санскрыту. 

Распавядаецца пра нейкага індыйца, валодаючага санскрытам, якому ў адным з маскоўскіх гатэляў па-расейску гавораць у які нумар яму ісці, і ён нібыта зьдзіўляецца нявыказна абставіне, што яму ўсё зразумела без усялякага перакладчыка, як калі б служачыя гатэля размаўлялі з гэтым індыйцам на яго роднай мове. Што ж, хоць гэтая гісторыя і некалькі падмаляваная, у ёй ёсць і бачны кавалак праўды. У санскрыце сапраўды прысутнічае шмат словаў, якія па гучаньні вельмі нагадваюць словы, узятыя з расейскай мовы. Так, напрыклад, вельмі падобныя словы "дверь" і "двар", "огонь" і "агні", "три" і "тры" ... Тым ня менш, прывабіўшыся гэтым падабенствам, нельга забываць, што, скажам, слова "тры" аналагічным чынам або падобна гучыць не толькі ў санскрыце, але і ў ірландскай мове, і ў албанскай, і ў той жа англійскай альбо галандскай і г. д . То бок, прасцей кажучы, мы бачым шмат словаў, падобных на расейскія, у розных мовах, якія складаюць так званую інда-еўрапейскую сям'ю. Акрамя рускіх, той жа разумны немец цалкам мае права усклікнуць, маўляў, паслухайце, гэта мой мова мае падабенства з санскрытам і тут жа прывядзе вам колькі заўгодна прыкладаў, як то "ахт" (нямецкі) і "аста" (санскрыт), што па- расейскі значыць "восемь", "эндэ" (ням.) і "анта" (санскр.), што будзе "конец" па- расейску, "андэрэ" (ням.) і "антара" (санскр.), што значыцьме па-расейску "другой" і г. д. Прыблізна тое ж самае можа заявіць і прадстаўнік якой-небудзь іншай "інда-еўрапейскай" нацыянальнасці, і ён будзе па-свойму мець рацыю. Ды і як жа можа быць інакш, калі ўсе без выключэньня мовы інда-еўрапейскай сям'і, якую будзе больш карэктна называць руса-арыйскай, узыйшлі ад адной і той жа первамовы, якая, безумоўна, была менавіта славянскай, а не якой-небудзь іншай, і на якой яшчэ нейкую тысяцу ці дзьве таму гаварыла ўся Еўразія, калі не сказаць больш? Пры гэтым неабходна прыняць да ўвагі адну вельмі важкую акалічнасьць - чым старажытней тая ці іншая мова, тым больш у яе будзе падабенства з вышэйзгаданай першамовай. У дадатак, на тэрыторыі рассяленьня "інда-еўрапейцаў" - руса-арыяў існуе вялікая колькасць лінгвістычных аазісаў, насельніцтва якіх да апошняга часу мела даволі абмежаваныя кантакты са зьнешнім светам і таму захавала ў сваёй мове больш рысаў і асаблівасьцяў з нашае агульнае першамовы.

Каб надалей не блытацца і больш аргумэнтавана меркаваць аб самой прыродзе першаснай мовы "інда-еўрапейцаў", нам варта высьветліць, хто быў яе першасным носьбітам. Да нядаўняга часу гэтая задача здавалася цалкам неажыцьцявімай. Сапраўды, як можна было яшчэ нейкіх 10 гадоў таму вызначыць, кім зьяўляліся, напрыклад, старажытныя насельнікі Індыі, якія размаўлялі на санскрыце? Былі яны чарнаскурымі дравідамі, прадстаўнікамі народа ракшаса (семіцская галіна людзей з востраву Цэйлон, правадыром якой быў Раван, чыё імя, відавочна, лягло ў аснову назвы іудзейскіх святароў, з якімі, паводле эпасу Рамаяна, змагаўся і якіх, урэшце рэшт, перамог золатавалосы Рама, саслаўшы іх пагалоўна ў якасці пакараньня на 400 гадоў у Краіну Рукатворных Гор (Егіпет) для лячэньня працай ад прагнасьці, паразітызму і неўтаймоўнае прагі закабаляць у рабства менш разьвітых дравідаў, і дзе яны, дарэчы, затрымаліся на больш доўгі час), альбо , усё ж, старажытнымі цывілізатарамі Індыі былі белыя людзі еўрапеоіднага выгляду? Традыцыйная гісторыя доўгі час ня можа даць адказ на гэтае пытаньне, абмяжоўваючыся, у лепшым выпадку, толькі неўцямляльнымі пагалоскамі на гэты конт. Больш таго, насуперак пераканаўчым сведчаньням старажытных першакрыніц, якія адназначна сьцьвярджаюць, што цывілізатарамі старажытнага свету і Індыі ў прыватнасці былі арыі - сьветлавалосыі блакітнавокі народ зь белай скурай, некаторыя гісторыкі, канчаткова зьехаўшы з глузду, пачалі ўжо было пісаць трактаты, у якіх яны цалкам скасоўвалі ня толькі стваральную ролю арыяў, але і само існаванне гэтых арыяў наогул. Маўляў, адкуль маглі ўзяцца еўропеоіды ў паўднёвых шыротах ды яшчэ ў Індыі - так далёка ад Еўропы. Казкі ўсё гэта ды і толькі.

Нечаканым ударам для традыцыйных гісторыкаў, які падсек іх пад самыя памідоры, стала раптоўнае абвяшчэньне вынікаў генетычных даследаваньняў, якія, пачынаючы з канца 20-га стагодзьдзя, раптам сталі праводзіцца вялікім лікам універсітэтаў сьвету з мэтай высьветліць хто ёсць хто на нашай планеце. Паводле гэтых даследаванняў, сярод індыйскага насельніцтва ў небывалай канцэнтрацыі прысутнічае генетычная Y-гаплагрупа R1а, якая зьяўляецца маркерам белых еўрапеоідаў. Пры гэтым, у некаторых паўночных рэгіёнах Індыі працэнтнае ўтрыманьне R1а зашкальвае за 70%, пераўзыходзячы такое ў пераважнай большасці сярод саміх еўрапейскіх народаў! Адзіным месцам на зямлі, дзе ўтрыманне ў насельніцтва гаплатыпу R1а супастаўна з індыйскім, зьяўляецца геаграфічны рэгіён, дзе ляжаць Беларусь, Паўночна-Усходняя Польшча, Паўночная Украіна і крайні захад Расеі ў выглядзе, аднак, гістарычнай беларускай тэрыторыі - Смаленскай вобласці. Улічваючы тую акалічнасць, што гаплагрупа R1а да гэтага часу зьяўляецца дамінуючай гаплагрупай у славянаў, зьявіўшыся некалі спачатку на поўначы, што, дарэчы, наўпрост супярэчыць агульнапрынятай думцы, што "ўсе людзі выйшлі з Афрыкі", а ўжо толькі потым была занесена на поўдзень, а не наадварот, мы можам з усёй упэўненасьцю заявіць, што гаплатып R1а гістарычна зьяўляецца менавіта гаплатыпам славянаў, а не каго-небудзь іншага. Паўтараю яшчэ раз, каб кожны з нас запомніў гэта назаўжды -генетычная гаплагрупа R1а, якую інакш называюць арыйскай, і якая ёсць генетычны маркер Белых Еврапеоідаў, зьяўляецца, перш за ўсё, гаплагрупай славянаў, паколькі сярод менавіта славянскага насельніцтва, а не якога-небудзь іншага, гэтая гаплaгрупа прысутнічае ў найвышэйшай канцэнтрацыі, несупастаўнаў больш ні зь кім. Інакш кажучы, самымі элітнымі еўрапейцамі генетычна зьяўляюцца менавіта Славяне. Ні адзін зь еўрапейскіх народаў не можа параўнацца са славянамі па параметрах ўтрыманьня еўрапеоіднага маркера R1а. Адносная "беласьць" іншых еўрапейцаў тлумачыцца толькі тым, што ў іх таксама прысутнічае Славянскі маркер R1а ў прыкметных памерах. То бок, інакш кажучы, белыя яны толькі таму, што ў іх жылах цячэ наша Славянская Кроў. Іншымі словамі, некаторыя еўрапейцы ў большасці сваёй генетычна таксама зьяўляюцца славянамі, незалежна ад мовы, на якой гісторыя распарадзілася ім гаварыць. Да такіх народаў, перш за ўсё, належаць паўночна-ўсходнія немцы, скандынавы і жыхары прыбалтыйскіх краінаў.

Вяртаючыся да Старажытнай Індыі, можна цяпер без усялякага перабольшаньня сказаць, што знакамітыя арыі, якія прынеслі ў Індастан сьвятло цывілізацыі, былі нікім іншым, як СЛАВЯНАМІ, і наяўнасць славянскага генетычнага маркера R1а ў цяперашняга насельніцтва Індыі - яскравы таму доказ. Ні адзін традыцыйны гісторык, які сябруе з галавой, калі яго, вядома, прыперці як сьлед, ня зможа не прызнаць гэты факт. Пасля разгляду генетычнага асьпекту пытаньня, кожнаму з нас цяпер лягчэй будзе глядзець і на лінгвістычны бок справы. Зразумеўшы, спадзяюся, вельмі грунтоўна, што старажытнымі арыямі ў Індыі былі Славяне, мы зараз, мабыць, не станем і асабліва зьдзіўляцца, чаму санскрыт, які быў мовай гэтых самых арыяў, мае падабенства як з беларускай мовай, так і зь іншымі мовамі большасьці еўрапейскіх народаў, якіх у свой час выцягнулі з балота і ацывілізавалі менавіта Славяне.

Тым ня менш, калі зацікаўлены чытач захоча прасачыцца глыбей ў тэму радзтва санскрыту з нашай славянскай прамовай, я хацеў бы параіць яму наступную стратэгію. Мы ведаем, што старажытны народ арыяў, ці дакладней, славяна-арыяў, размаўляў на санскрыце альбо яго мовах-папярэдніках, да якіх, у першую чаргу, можна аднесьці ведычны санскрыт, на якім запісаныя самыя старажытныя тэксты арыяў - РыгВеда, узрост якіх ацэньваецца ў ня менш, як 8000 гадоў. Да мейсца выказаць здагадку, што тыя Славяна-Арыйскія народы сучаснасці, якія ў меншай ступені зьмяшаліся зь іншымі народамі, захавалі больш лінгвістычных уласьцівасьцяў са сваёй славяна-арыйскае Першамовы. Таму нас не павінна зьдзіўляць акалічнасць, што не толькі расейцы, але і тыя ж немцы, якія генетычна таксама ўсё яшчэ зьяўляюцца менавіта славянамі, знаходзяць у сваёй сёньняшняй мове масу словаў, якія маюць падобнае альбо ідэнтычныя гучаньне і ў санскрыце. Цяпер давайце зірнем на мову народаў, насельніцтва якіх зьяўляецца носьбітам генетычнага маркера славян-арыяў у невымерна большай ступені, чым хто-небудзь іншы. Перш за ўсё, я маю на ўвазе беларусаў, паўночных украінцаў і ўсходніх палякаў (глядзі вышэй: разьмеркаваньне славян-арыяў у Еўропе). Па-першае, таму, што гэтыя Славянскія Народы не страцілі мову сваіх арыйскі продкаў, у адрозненьне ад іншых генетычных славянаў - скандынаваў і немцаў, якія падрынуліся магутнаму лінгвістычнау злому ў перыяд так званай "хрысціянізацыі", калі ў іх краінах дзесяткамі тысяч пачалі гвалтоўна сяліць "траянскіх коней" Ватыкана - смуглявых генетычных кельтаў (не блытаць зь кельтамі лінгвістычнымі, якіх мы, уласна, і ўспрымаем, як кельтаў) з мэтай "разбавіць" славянаў. А па-другое, як я ўжо адзначыў, у гэтых народаў ўтрыманне славяна-арыйскай гаплагрупы R1а часта перавышае 60%, даходзячы да адзнакі ў 90% і нават больш у насельніцтва Заходняй Беларусі і Усходняй Польшчы. То бок, не будзе вялікім перабольшваньнем, калі мы выкажам здагадку, што менавіта тут - у мейсцах найвышэйшай канцэнтрацыі славян-арыяў і варта, перш за ўсё, шукаць сляды сапраўднага падабенства славянскае мовы з санскрытам, а заадное - чаго ўжо граху там хаваць - і вытокі самой славяна-арыйскае першамовы, улічваючы той факт, што арыі, як я ўжо сказаў, прыйшлі ў Індыю з поўначы, а таксама і паўночнага захаду, а не зь Індыі на поўнач, як таго багата каму хацелася б.

Разьдзел 2

Такім чынам, настала пара падвесці рысу пад шматлікімі плёткамі, якія назьбіраліся за апошнія гады паўсюдна, а таксама, заадно, і ўсім напісаным мною вышэй. Каб танчэй настроіцца на ўспрыманьне тэмы, я прапаную разгледзець некалькі красамоўных прыкладаў, якія дазволілі б нам самім зрабіць заключэньне адносна ступені сваяцтва санскрыту - якім я буду тут для прастаты называць і папярэднікаў гэтае мовы, такіх як, напрыклад, пракрыт і ведычны санскрыт - з прадстаўнікамі элітарных з пункту гледжання архаічнасьці славянскіх моваў, да ліку якіх, перш за ўсё, можна з упэўненасцю аднесці беларускую, украінскуюі ды польскую мовы, а таксама, са ступенню пэўнай асьцярожнасці, і расейскую мову. Калі падабенства паміж санскрытам і гэтымі мовамі існуе - а яно, безумоўна, існуе - то наколькі гэта падабенства адчувальна ў гучаньні і граматыцы. І ўвогуле, ці адчувальна яно да такой ступені, каб санскрыт можна было не толькі лічыць ў некаторай меры роднасным мовам славянскай сям'і, але й, больш таго, ўпісаць яго ў сьпіс славянскіх моў. Адразу ж, аднак, лічу патрэбным папярэдзіць паважанага чытача аб неабходнасці навучыцца не баяцца знешняга выгляду "каракуляў", якія ў большасці выпадкаў адпужваюць нас ад санскрыцкіх тэкстаў, загадзя наводзячы на думку, што санскрыт - гэта нешта вельмі чужароднае і таму неспасціжнае. Пасьмею запэўніць, што гэта зусім не так, хоць у санскрыце і не карыстаюцца кірыліцай, бо сістэма пісьмовых знакаў Дэванагары, з якіх складаецца своеасаблівы альфабэт гэтай мовы, нічым не горшы кірыліцы і становіцца лёгка чытаемым ўжо пасля аднаго-дзьвюх урокаў заняткаў.

Як было адзначана спачатку, ужо самы павярхоўны позірк на тыя ж лічэбнікі ў санскрыце выяўляе ўражлівае падабенства са славянскімі эквівалентамі. Тут і "два" чытаецца як "два", а не "цвай" як у нямецкай мове, тут і "тры" як "тры", а не "сри" як у англійскай, тут нават і "чатыры" чытаецца як "чатур" ці "чатыры" як у беларускай, а не "катр", як у французкай. Дарэчы, ідэнтычнае гучанне слова "4" у санскрыце і ў славянскіх мовах ўшчэнт разьбівае міф фальсіфікатараў аб тым, што славянскія мовы, маўляў, выйшлі з латыні. Маўляў, лаціняне, вымаўлялі лічэбнік "4" як "катр", а "дзікія славяне", якія "вучыліся ў ватыканскіх хрысьціянізатараў грамаце", гэтае слова вымавіць ў дастатковай меры не маглі і зьнявечылі яго ў "чатр" ці "чатыры" з прычыны неразьвітасьці свайго артыкуляцыйнага апарату. І гэтую лухту я чуў сваімі вушамі на лекцыі ў аднаго паўночна-амерыканскага прафесара, у якога я браў курс латыні. Калі я паднёс да ягонага носа англа-санскрыцкі слоўнік і тыкнуўшы пальцам ў слова "четур" паказаў яму, што гэтае слова вымаўляліся дакладна на такіж манер яшчэ за тысячагодзьдзі да зьяўленьня латыні і таму не магло выйсьці з лацінскай мовы, тым больш, як вынік неразьвітасьці нечага артыкуляцыйнага апарата, прафесар вельмі зьдзівіўся. Я не стану сьцвярджаць, што ён быў славянафобам. Насупраць. Проста яго так вучылі. Варта па ходу адзначыць, што лаціна зьяўляецца кімсьці штучна і сьпехам створанай псеўда-мовай. Многія словы ў ёй - гэта славянскія словы, прачытаныя справа-налева. Калі славянін, напрыклад, кажа, што ён ідзе "да Рыма", то паводле "лаціняніну" гэта будзе "ад Рома". Углядзіцеся ў лацінскі слоўнік больш уважліва. Там вы знойдзеце такое спрэс і побач. Ёсць і яшчэ больш абуральныя перлы. Вось вам наўскід слова "метенастае". Ведаеце, што яно абазначае? Яно абазначае чалавека з мячом. То бок, "метенастае" па-нашаму будзе "мечаносцы"! Як бачыце, гэта не ў славян былі праблемы з артыкуляцыйным апаратам, а ў тых, хто скраў славянскія словы, скалечыў іх і выдаў за свае. Тым ня менш, фальсіфікатары гісторыі працягваюць і па сёньняшні дзень распісваць "вабноты" лацінскай мовы і сьцвярджаць, што ад яе, быццам, пайшлі ўсе славянскія мовы, у якіх мілагучнае "к" нібыта стала гучаць як "ч" і ўпарта прыводзяць прыклады, тыпу, вось, у вас славян "чатыры", а ў нас, прасунутых, так і засталося "катр"; ці ж, вось вы, дзікія, сталі называць Божы Храм "царква", а ў нас яно будзе "Кірк", "Кірче" і нават "Чэрч "! Біце іх па носе адразу ж і пабалючай! Гэтыя ідыёты яшчэ доўга не змогуць уцяміць, што так званыя "лаціняне" - а па-іншаму - "хрысьціянізатары-псеўдаасьветнікі" славянскіх народаў - зьяўляючыся статкам бяз роду і племені, проста не ўмелі вымаўляць многіх славянскіх гукаў, ператварыўшы на захопленых падманам славянскіх тэрыторыях прыгожую славянскую размову ў абрэзанае царкоўнае эспэранта. Адзінае, чым "хрысьціянізатары" "ўзбагацілі" славянскі свет і славянскія мовы, дык гэта тым, што акрамя сваёй агіднае "рэлігіі" (чытай Біблію-гэты непераўзыдзены даведнік па цяжкім злачынствам-рабаваньням, забойствам, згвалтаваньням і г. д.), яны ўпісалі ў славянскія Альфабэты такую ж сьмярдзючую, як і яны самі, літару "ф". У славян ніколі не было такога гуку. Няма яго і ў санскрыце. У тых жа беларускіх вёсках насельніцтва да гэтага часу замест "Фёдар" гаворыць "Хведар", замест "філосаф" - "хвілосап" ды г. д.

Такім чынам, мы ні на момант ніколі не павінны забываць, што лаціна - гэта нішто іншае, як эфектыўны інструмент свайго часу, выкарыстаны хітрым іншародным ворагам для выцясьненьня славянскае мовы і ўсялякай памяці аб славянах з паўднёвых рэгіёнаў Еўропы, некалі асвоеных, акультураных і ацывілізаваных славянамі, з мэтай прысвоіць сабе ўсе грандыёзныя дасягненьні славянаў на гэтай шырокай тэрыторыі і, у канчатковым рахунку, заняволіць іх. Вось што такое лацінская мова.

Але давайце вернемся да санскрыту. Акрамя лічэбнікаў, падабенства са славянскімі эквівалентамі выяўляюць і лічэбнікі парадкавыя. Так, напрыклад, "першая" на санскрыце будзе гучаць як "пурва", "трэцяя", як "трэцяя", "чацвёртая" - "чатурта" і гэтак далей у такім родзе. Лічэбнікі больш высокага парадку гучаць таксама не надта чужынна для нашага вуха. Калі "100", скажам, будзе на санскрыце "сата", то "200" - "дві сата", г.зн., "дзве сотні". У санскрыце выкарыстоўваецца (хоць больш дакладна было б сказаць выкарыстоўвалася) уласьцівая толькі славянскім мовам схема пабудовы прыметнікаў. Адразу ж кідаецца ў вочы шырокае выкарыстанне суфікса "ват" у санскрыцкіх прыметніках. Давайце разгледзім для нагляднасьці які-небудзь просты прыклад. Няхай гэта будзе слова "багават". На санскрыце яно значыць "шчаслівы", "высакародны" ці ж проста "пасьпяховы", г.зн., "багаты". З чаго ж складаецца слова "багават"? Яно складаецца з слова "бага", што, як няцяжка здагадацца славяніну, на яго мове значыць "бог" і суфікса "ват". Іншымі словамі, наша "багаты" вельмі пераклікаецца з санскрыцкім эквівалентам "багават" - "багаваты", г. зн, чалавек, у нейкім сэньсе падобны самому богу. Не варта нават і сумнявацца ў тым, што слова "багаты" прыйшло ў сучасную беларускую мову менавіта такім чынам. Проста, не ці праўда? Суфікс "ват" знаёмы і сёньня кожнаму славяніну, таму што ён усё яшчэ карыстаецца ім, мабыць, па сотні разоў на дзень. Скажам, жыхару Беларусі ён добра знаёмы пры выкарыстанні такіх слоў, як "дзіўна-ват-ы", "дзіка-ват-ы", "бела-ват-ы" і г. д. У санскрыце пры пабудове прыметнікаў шырока ўжываюцца і іншыя славянскія схемы, як то, напрыклад, суфікс "він", знаёмы славяніну па, скажам, словах "дзіка-він-ны", пала-він-ны" і т. п. Дзіўнае падабенства са славянскімі часткамі слова маюць і прыстаўкі ў санскрыце. Каб пераканацца ў гэтым, возьмем дзеяслоў "паці", што значыць тое ж самае, што і наш дзеяслоў "пасьці", "упасьці". Дададзім да гэтага дзеяслова санскрыцкую прыстаўку "ут" - эквівалент беларускага "ад" і мы атрымаем дзеяслоў "утпаці", што па-нашаму будзе "адпасьці" ці проста "ўпасьці". Калі ж мы да дзеяслова "паці" дададзім санскрыцкую прыстаўку "пра", то атрымаем дзеяслоў "прапаці", што, як вы ўжо верагодна здагадваецеся, перакладаецца на беларускую мову як дзеяслоў "прапасьці", або "ўпасці - праваліцца". Яшчэ раз адзначу, што такія славянскія мовы, як беларуская, польская альбо ўкраінская выяўляюць несупастаўна больш падабенства з санскрытам, чымся якія-небудзь іншыя мовы. Носьбітам гэтых моваў ня трэба тлумачыць, скажам, што часціны "ад" ці "ут" - гэта тое самае, што "ад", скажам, у беларускай мове, паколькі ў іх мовах падобныя рэчы гучаць так, што ніякія перакладчыкі альбо дадатковыя тлумачэньні не патрэбны. Так, напрыклад, чытаючы санскрыцкае слова "адпада", беларус, у адрозненьне, ад многіх іншых адразу зразумее, што гаворка аб нейкім прадукце, які быў адзьдзелены ад чаго-небудзь ці проста з чагосьці зроблены.

Цяпер давайце перанясемся ў вобласць падабенства санскрыцкіх словаў з іх славянскімі эквівалентамі і, таксама, паспрабуем кінуць позірк на сьпецыфіку іх спражэньня. Аб падабенстве многіх слоў у інда-еўрапейскіх мовах з іх эквівалентамі ў санскрыце, які таксама зьяўляецца мовай інда-еўрапейскай, мы ўжо недзе ў пачатку згадалі. Пры гэтым, як было не цяжка зрабіць выснову, славянскія мовы маюць з санскрытам значна большае падабенства, чым якія-небудзь іншыя мовы так званай "інда-еўрапейскай" сям'і. Пры ўважлівым падыходзе кідаецца, аднак, у вочы, што на тэрыторыі, дзе сёньня ляжаць Польшча, Украіна і Беларусь, людзі - носьбіты моў гэтых краінаў захавалі ў сваім лексіконе безьліч словаў, якія наўпрост пераклікаюцца з санскрыцкімі эквівалентамі, што сведчыць не толькі аб незвычайным сваяцтве паміж славянскімі мовамі і санскрытам, але, верагодна, і аб прамым кроўным радзтве паміж носьбітамі гэтых моваў. Далей ад Беларусі на ўсход колькасць слоў, падобных па гучаньні з санскрыцкімі катастрафічна зьніжаецца і пачынае зноў паступова ўзрастаць з набліжэньнем да сібірскіх рэгіёнаў Расеі пакуль не набірае сваю поўную сілу ў паўночных шыротах Індыі. Міжвольна ўзнікае пытаньне, а чаму ўзьнікла такая вялізная бездань у тысячы кіламетраў? Прычын, мабыць, дзве.

Першай з іх зьяўляецца тая акалічнасьць, што носьбітамі старажытнае Першамовы, якая дала жыцьцё не толькі санскрыту і сучасным славянскім мовам, але і мовам усёй "інда-еўрапейскай" сям'і, і якая сама па сабе несумненна зьяўлялася мовай менавіта славянскай, а не якой-небудзь яшчэ, былі Славяне-Арыі, якіх афіцыйная гісторыя называе проста арыямі ды й то з асьцярогай. Чаму Арыі - гэта славяне? Таму, што генетычнай Y-гаплагрупай арыяў зьяўляецца генетычная Y-гаплагрупа R1а, а не якая-небудзь іншая. Менавіта гэтая ж самая генэтычная Y-гаплагрупа R1а зьяўляецца каранёвай Y-гаплагрупай славян, а не каго-небудзь яшчэ. Паколькі канцэнтрацыя ўтрыманьня гэтаэ гаплагрупы дасягае найвышэйшага значэння ў беларусаў, палякаў і ўкраінцаў, нам становіцца зразумела, чаму менавіта мовы беларусаў, украінцаў і палякаў выяўляюць больш падабенства з санскрытам, чым якія-небудзь іншыя мовы. З прасоўваньнем на ўсход ад Беларусі, адсоткавае ўтрыманьне славяна-арыйскай генетычнай гаплагррупы R1а сярод насельніцтва пачынае хутка зьніжацца за кошт зьмяшэньня з іншымі генетычнымі гаплатыпамі, сярод якіх пачынае пераважаць фіна-вугорскі Y-гаплатып N. Таму лагічна дапусьціць, што змешваньне славянскай крыві з крывёю вугра-фінаў на велізарных прасторах ў Расіі паміж Смаленскам і Алтаем прывяло і да зьмяшэньня ў лінгвістычным сэньсе. Менавіта гэты факт і тлумачыць некаторае выпадзеньне дадзенай тэрыторыі з гарманічнай лінгвасхемы славянскага свету.

Другой прычынай зьяўляецца гвалтоўнае выкараненьне славяна-арыйскай мовы на шырокіх прасторах Расеі шляхам насаджэньня штучна створанага славянскага дыялекту, які сёння называюць "рускай" мовай, Раманаўскай дынастыяй, якая такім манерам пастаралася сьцерці у народа ўсялякую памяць аб яго славутым дараманаўскім мінулым (ужо апісана мною ў матэрыяле "Хто Мы, Беларусы", даступным на гэтым жа блогу). Гэтая акалічнасьць тлумачыць і той факт, чаму жыхары Расеі ў адрозненьне ад іншых славянаў не разумеюць ні адной славянскае мовы, акрамя сваёй ўласнай. Ды і як жа яно павінна быць інакш, калі, напрыклад, слова "раве" па адзін бок ад Расеі ў Індыі на санскрыце будзе "рауці", а па другі - у Беларусі - таксама "рауці"? Ці возьмем "рускае" слова "петь". На санскрыце яно ёсць "гаяті", а на поўдні Беларусі і ва Украіне ... - Таксама "гаяті"! Такіх прыкладаў існуе неверагоднае мноства. У расейскай мове таксама адсутнічае літара у-кароткае (Ў), а ў санскрыце і, скажам, беларускай мове яна ёсьць. Няма ў санскрыце і гуку "ф". У Беларусі гэты гук быў уведзены параўнальна нядаўна "русификаторами", якія, каб задаваліць сваіх "бажкоў", усімі праўдамі і няпраўдамі імкнуліся задушыць найстаражытнейшую са славянскіх моваў. Тым не менш, літара не прыжылася. Карэннае насельніцтва, як я ўжо адзначыў вышэй, да гэтага часу працягвае гаварыць "хвілосап" замест "філосаф", зьвяртацца да "Фёдара", кажучы "Хведар" і нават такое слова як "футбол" многімі вымаўляецца як "хвутбол". То бок, бачыце, наколькі захоўвае генетычная памяць чалавека тое, што ў яе закладзена далёкімі продкамі.

Шмат што стане відавочным, калі мы не палянімося і зірнем на мапу, якая адлюстроўвае зыход (славянаў)-Арыяў са сваёй Палярнае Прарадзімы пад ціскам кліматычнага пахаладаньня. Адметна відаць, што Арыі шэрагам групаў адначасова. Так, адна з групаў накіравалася ў Індыю, а яшчэ адная, якая размаўляла, натуральна, на той жа мове - ў Беларусь, Украіну, Польшчу і г. д. Вось чаму мова, скажам, беларусаў такая падобная на санскрыт, а мова расейцаў на прамежкавай терыторыі - не зусім (глядзі мапу вышэй).

Ды й што там казаць! Я прапаную чытачу прарабіць даволі просты эксперымент і пераканацца самому. Адчыніце (шклэпніце мышшу на выдзеленае чырвоным) ангельска - санскрыцкі слоўнік анлайн, набярыце ў акенцы ангельскае слова "fuck", якое мае быць быть добра вядомае кожнаму, бо яго часта пішуць на платах ды сьценах і клікніце на "пераклад" (translate). Для тых, каму незнаёмыя "каракулі" Дэванагары, пераклад прыводзіцца і ў транслітэрацыі. Тое, што мы бачым, ні ў якіх каментарах патрэбы ня мае. Мы атрымалі, праўда, хоць і не зусім прыгожае, але, тым ня меньш, усім добра зразумелае беларускае слова.

Аднак жаданьне ворагаў славян зьнішчыць унікальную славянскую мову толькі гэтым не скончылася. Былі распачатыя маштабныя захадыі разбурыць сам каркас беларускай мовы, які дыхаў універсальнай старажытнасьцю і выказваў першапачатковую дасканаласьць. Я маю на ўвазе, перш за ўсё, мабільнасць мовы, яе сітуацыйную гнуткасьць, магчымасьць выказаць любую думку альбо пачуцьцё, а таксама і тыя рысы беларускай мовы, якія адназначна паказваюць, што нават не санскрыт, а менавіта старабеларуская мова зьяўляецца маткай для усёй так званае "інда -еўрапейскай" моўнай сям'і. Санскрыт жа, сам па сабе, зьяўляецца ні чым іншым, як замарожаным на пэўнай гістарычнай стадыі дыялектам старажытнабеларускай мовы, шчодра аброслым на працягу апошняга тысячагодзьдзя, да таго ж, гронкамі словаў з разнастайных дравідзкіх дыялектаў, і не больш. Думаецца, што гэтая акалічнасць і была асноўным матывам для шматлікіх спробаў зьнішчыць як украінскую, так, асабліва, і беларускую мовы. Камусьці вельмі хацелася, вобразна кажучы, спаліць апошні мост і, такім чынам, зьнішчыць апошні доказ тму, што знакамітыя Арыі, якія ацывілізавалі ўвесь старажытны свет і славяне - гэта адно і тое ж! У сваю чаргу, і сам санскрыт быў і, на жаль, падрынаевцца інтэнсіўнай "мадыфікацыі". Калі мы параўнаем ўзоры санскрита, на якім напісаныя найстаражытнейшыя тэксты РыгВеды з тэкстамі больш позьняй эпохі, якія адносяцца да пачатку нашай эры, то мы выявім, што санскрыт цалкам страціў масу сваіх першасных рысаў, да якіх, да прыкладу, можна аднесці ўмоўны лад. То бок, навідавоку выраджэньне мовы. Больш за тое, замяняецца першапачатковая пратаславянская лексіка санскрыту на эквіваленты з моў мясцовых негроідаў з Паўднёвага Індастану. І, трэба адзначыць, робіцца гэта наўмысна. У падцьверджаньне сваіх словаў, мне хацелася б прывесці прыклад з асабістага вопыту. Некалькі гадоў таму мне выпаў выпадак браць курс санскрыта ў адным з паўночнаамерыканскіх універсітэтаў. Даведаўшыся, што ў групе прысутнічаюць людзі, якія валодаюць славянскай мовай, прафесар распачаў усё магчымае, каб замест першапачатковых санскрыцкіх словаў ўжываць наносны жаргон з дравідзкіх гаворак. То бок, выкладчык папросту скажаў санскрыт перад абыякавай аўдыторыяй, каб схаваць ад мяне і мне падобных відавочнае падабенства санскрыта са славянскімі мовамі. Урэшце, калі ён "агонь" назваў чымсьці накшталт слова "хутабудж", я сказаў яму, маўляў, чую, а чаму Вы не ўжываецё слова "агні" ці "вагні". Прафесар, кінуўшы ў мяне позіркам гнеўныя стрэлы, моўчкі адказаў тым, што напісаў на дошцы прапанаванае мною слова.

Нягледзячы на выраджэньне ў многіх кірунках, санскрыт, аднак, міжволі захаваў і шэраг пераваг, якія мы згубілі. Так, напрыклад, будучы час у санскрыце ўсё яшчэ выказваецца без дапаможнага дзеяслова "быць". То бок, у санскрыце няма "Я буду рабіць", а замест гэтага ўжываецца адзін, а не два дзеяслова. І гэта не ў завершаным часе тыпу "я зраблю", "ты зробіш" і г. д., а менавіта ў эквіваленце формы "я буду рабіць", якой няма ў расейскай мове. А як ідуць справы з гэтым у іншых славянскіх мовах? Ужо самае павярхоўнае знаёмства з той жа беларускай мовай дазволіць нам высьветліць, што нягледзячы на ўсялякія спробы русіфікацыі, у Беларусі існуе вялікае мноства мейсцаў, дзе людзі пры пабудове сказаў, якія выказваюць нейкае дзеяньне ў будучыні, да гэтае пары абыходзяцца без дзеяслова "быць". Асабліва багаты на такія мейсцы Прыпяцкі рэгіён беларускага Палесься, у якім ужо сама назва "Прыпяць" на санскрыце азначае "насьлядзіўшая ў многіх месцах".

Давайце возьмем такі тыповы беларускі дзеяслоў як "бавіцца", які ў расейскім эквіваленьце будзе азначаць "препроводіть время", "сушчествовать". Давайце праспрагаем яго ў будучым часе. Такім чынам,

Я бавіцьмуся ("я буду препроводіть" па-расейску - не форма "ПРОПРОВЕДУ", паўтараю, а "я буду препроводіть, сушчествовать")
Ты бавіцьмешся ("Ты будешь препроводіть")
Яна бавіцьмецца ("Он будет препроводіть" і г. д.) 
Мы бавіцьмемся 
Вы бавіцьмецеся
Яны бавіцьмуцца

Цяпер давайце праспрагаем ў будучым часе санскрыцкі эквівалент дзеяслова "бавіцца", які ёсць "баваці" і які азначае тое ж самае, што і дзеяслоў "бавіцца" на беларускай мове.

Бавісямі
Бавісясі
Бавісяці
Бавісяма
Бавісята
Бавісянці

Як бачым, у абодвух мовах спражэньне дзеяслова "існаваць" адбываецца без дапаможнага дзеяслова "буду", у якім, як высьвятляецца, няма неабходнасці.

Разьдзел 3

Як вы верагодна ўжо заўважылі на прыкладзе толькі што прыведзеным мной вышэй, санскрыцкія дзеясловы маюць звычку спрагацца без займеньнікаў, бо самі формы дзеяслова настолькі гнуткія, што маюць на ўвазе адпаведныя займеньнікі нават калі такія фізічна адсутнічаюць. Трэба меркаваць, што і славянскія мовы не асабліва маюць патрэбу ў займеньніках пры спражэньні дзеясловаў, хаця мы іх чамусьці й прывыклі пісаць. Мяркуйце самі - калі мы замест Я раблю - Ты робіш - Ён / Яна робіць і г. д. напішам проста Раблю - Робіш - Робіць, то і ў гэтым выпадку кожнаму будзе вычарпальна зразумела, якім асобам адпавядаюць прыведзеныя формы дзеяслова. На жаль, сучасны збор правілаў многіх славянскіх моваў, уключаючы і мову беларускую, з прычыны бясконцых рэформаў, праводзімых на працягу стагодзьдзяў пасля прыняцьця так званага хрысціянства, не захаваў ніякага ўспаміну аб спрадвечнай структуры унікальнага славянскага спражэньня, выставіўшы напаказ і незаўсёды патрэбныя займеньнікі. Чаму гэта было зроблена? Перш за ўсё таму, каб унесьці блытаніцу ў гарманічнае адзінства славянскага сьвету шляхам унясеньня лінгвістычных адрозьненьняў у яго асобныя дыяспары з мэтай пасварыць потым раз'яднаныя часткі некалі адзінага народа паміж сабой. Па-другое, "хрысьціянізатары" мелі звычку ўводзіць новую мову на "ахрышчанай" тэрыторыі з тым, каб вытруціць зь свядомасці насельніцтва ўсялякую памяць аб сістэме іх ранейшых дахрысціянскіх каштоўнасцяў, бо гэтыя каштоўнасьці па сваёй дасканаласьці і чалавечнасьці ня йшлі ні ў якае параўнаньне з каменнавечнай хрысьціянскай маральлю (вышэй: ўзор тыповага горадабудаўніцтва славян-арыяў у Індыі, калі збудаваньне хутка высякалася прама ў скале пры дапамозе невядомай тэхналогіі. Магараштра, 1000 да н. э.). Так, напрыклад, на тэрыторыю цяперашняй Расеі на ўсход ад Смаленскай вобласці, якая спрадвечна называлася Тата-Арыяй (ад слоў "тата" -бацька і "арыя" -краіна арыяў, то бок, высакародных людзей) і якая кіравалася на працягу многіх тысячагодзьдзяў Славянамі-Арыямі, якія гаварылі на архаічнай старажытнаславянскай мове блізкай як да санскрыту, так і да беларускай мовы, каля 300 гадоў таму была гвалтоўна укаранёна штучна створаная версія мовы, што ўяўляла сабой сумесь руса-славянскіх (Ноўгарад, некаторыя рэгіёны Польшчы і Беларусі), балканскіх (перш за ўсё Балгарыя) і царкоўна-славянскіх формаў, багата перасыпаную запазычаньнямі з латыні і грэцкай мовы, якую пазней назавуць "руская мова". У некаторых выпадках гэтая мова была настолькі нязграбнай і чужой для жыхароў Расеі, што для таго, каб зразумець яго "тонкасьці" ў сказы сталі дадавацца дадатковыя часткі, якія аблегчвалі разуменьне сэнсу сказанага альбо напісанага. Каб лепш зразумець, пра што ідзе гаворка, я прапаную ўсім праспрагаць, скажам, дзеяслоў "быць" на санскрыце, якой-небудзь гістарычна славянскай мове - няхай гэта будзе мова польская і на рускай мове. Такім чынам, санскрыцкая версія дзеяслова "быць" будзе выглядаць наступным чынам - як вы памятаеце, у санкрыце спражэньне праходзіць без займеннікаў і каб вы зарыентаваліся аб якой асобе ідзе гаворка, я прывяду для прастаты расейскія займеньнікі ў дужках:

(Я) астаямі
(Ты) астаясі
(Он) астаяті
(Мы) астаямаг (глухое "г", як у беларускай)
(Вы) астаята
(Они) астаянті

Польскае спражэньне таксама адбываецца БЕЗ займеньнікаў і паколькі ў кожнай фазе спражэньня дзеяслоў мае спецыфічную форму, якая ўласціва толькі менавіта гэтай фазе. Тым ня менш, я зноў-такі, для вашай зручнасьці пастаўлю побач у дужках расейскія эквіваленты займеньнікаў. У нас атрымліваецца наступная карціна:

(Я) естем
(Ты) естеш
(Он) ест
(Мы) естешмы
(Вы) естешче
(Они) сом

Не трэба быць, як гаворыцца, зь дзьвюма віхрамі, каб убачыць, што як санскрыцкі дзеяслоў, так і польскі - гэта адно і тое ж. Проста тысячагодзьдзі і тысячы кіламетраў адлегласці паміж мейсцамі, дзе размаўлялі (размаўляюць) на гэтых мовах ўнеслі некаторыя зьмены. Што ж, як гаворыцца, магло быць і горш. Ну, а як жа мост паміж дзвюма гэтымі полюсамі, у ролі якога павінна была б выступіць расейская мова? Давайце праспрагаем дзеяслоў "быць" і па-расейску:

Я ЕСТЬ
Ты ЕСТЬ
Он ЕСТЬ
Мы ЕСТЬ
Вы ЕСТЬ
Они ЕСТЬ

Вось табе і на! Паспрабуйце зараз мысьленна прыбраць займеньнікі з гэтага спражэньня і вы адразу ж зразумееце, чаму гэтыя займеньнікі абавязаныя прысутнічаць, а не адсутнічаць, як гэта мае месца ў санскрыце і польскай мове. Як бачым, чаканы "мост" даўно ўжо кімсьці спалены, і на яго мейсцы ўзведзены неадольны бетонны мур, які спрэс ізалюе сучаснага расіяніна не толькі ад усьведамленьня таго, што санскрыт - гэта ёсць пэўна мова СЛАВЯНСКАЯ, але і ад разуменьня ўсіх без выключэньня сваіх цяперашніх славянскіх суседзяў. Мімаволі ўспамінаецца крылатае выказваньне-бязглузіца з "Іван Васільевіч мяняе прафесію": Аз есмь. Не "аз есмь", а проста "есмь", якое і ёсць ужо "аз есмь" без "аз". Слова "есмь" паходзіць ад старажытнаславянскага "асмі", што значыць "я, які ёсьць". Таксама гэта слова гучыць і ў санскрыце і ў тым жа значэньні. Недоразьвітая англійская мова таксама можа даставіць масу задавальненьня - праспрагайце, скажам, дзеяслоў "ставіць" - "to put":

I PUT
You PUT
He PUTs
We PUT
You PUT
They PUT

Вось і ўся азбука. А калі прыбраць займеньнікі? Дажыліся, ці не праўда? У гэтым сьвятле, спробы расейскіх мэдыяў, урадавых і рэлігійных аўтарытэтаў душыць на корані развіцьцё ўжываньня славянскіх моў на прасторы СНД выглядае вельмі прыкра. Колькі бруду выліваюць расейскія СМІ ў адрас прыгожых старажытных славянскіх моў! Тут табе і "мова", і "свідомые", і "незалежные" і ўвесь букет разнастайных брыдотаў выпускаецца з мэтай зруйнаваць, зняважыць і ўтаптаць у гразь усякую славянскую душу, якая адважыцца вымавіць слова на роднай мове, не кажучы ўжо пра жаданьне кожнага славяніна аднавіць праўду аб сваім вялікім гістарычным мінулым. Ды і як жа можа быць інакш, калі хрысціянская царква, якая за 1000 гадоў замацавалася на Русі цаной дзесяткаў мільёнаў славянскіх жыцьцяў і рэк славянскай крыві выдатна разумее, што вяртаньне СЛАВЯНІНА да яго духоўным вытокаў - гэта яе сьмерць. Як могуць цяперашнія ўладары Расіі дапусьціць, каб такі прынадны кавалак Еўразіі, на якім засяроджаная асноўная доля сусветных прыродных рэсурсаў, зноў адышоў да сьветапогляду сваіх Славянскіх Продкаў і выпаў раптам з іх драпежных кіпцюроў, выкінуўшы на сьметнік "каштоўнасьці" юда-хрысціянства, якое зьяўлялася і зьяўляецца нічым іншым, як надзейнай утаймавальнай кашуляй для славяніна (вышэй: яшчэ адзін прыклад дзівоснага ўменьня Славян-Арыяў у Індыі - комплекс высечаны прама ў базальтавай скале невядомым нам чынам. Гара Кайлаш, каля 2000 гадоў таму)? Натуральна, што гэтага дапускаць ніколі нельга. Адсюль і такая нянавісць у цяперашняй Расеі да ўсяго славянскага - мінулага, культуры, мовы. І ўжо, вядома, што тычыцца нейкага санскрыту, то аб гэтым і размовы быць не можа. Не дай бог, цяперашні расеец выпадкова празнае, што ўсяго толькі якіх некалькі сотняў гадоў таму яго продкі гаварылі на гэтай або вельмі падобнай мове. Таму, санскрыт нельга выкладаць у Расеі. Габрэйскі - калі ласка, латынь - таксама, старажытнагрэцкі - няма праблем! А вось санскрыт, які зьяўляецца славянскай мовай - нельга! Нельга, каб вы даведаліся, што чалавечую цывілізацыю стваралі Славяне, а не хтосьці іншы. Ганаровае месца на ролю цывілізатараў чалавецтва ўжо даўно забіта. А каб вы не абураліся, іншародным вораг пяшчотна скажа вам, што канкрэтна вас, славян, ацывілізавала "хрысціянства", а таксама - "Кірыл і Міфодзій". У той жа час, некаторыя расейскамоўныя людзі без усялякіх цяжкасьцяў, мабыць, змогуць зразумець некаторыя фразы і на санскрыце. Усё ж такі, яны гаварылі на падобнай мове параўнальна зусім нядаўна. Я спецыяльна прывяду тут наступную фразу, не пераводзячы яе. Я прадбачу, што сэнс яе чытач зразумее без усялякага слоўніка. Такім чынам, паспрабуйце "адгадаць", што гэта магло б значыць: ката матсі твая братра?

Такім чынам, разгледзеўшы шэраг канкрэтных прыкладаў, мы на свае вочы пераканаліся, што не толькі слоўнік мовы санскрыт мае ярка выяўленае славянскае гучаньне, але і граматыка санскрыта - гэта граматыка менавіта славянскае мовы, а не францускай, ангельскай альбо якой-небудзь яшчэ. Асэнсоўваючы нарастаючую тэндэнцыю чалавека разабрацца як варта ў сваёй гісторыі, фальсіфікатары ідуць на ўсё новыя і новыя хітрыкі, каб схаваць ад нас праўду. Так, напрыклад, будучы не ў стане больш адмаўляць прамую сувязь санскрыту менавіта са славянскімі мовамі, а таксама й той факт, што носьбітамі санскрыту былі людзі, чыёй генетычнай Y-гаплагрупай зьяўляецца гаплатып R1a, які ёсьць элітны гаплатып славян, яны пачынаюць спрабаваць ўсяляк прыменшыць ролю славян, як цывілізатараў, у прыватнасці, Старажытнай Індыі. Маўляў, гэта няпраўда, што санскрыт зьявіўся раней латыні. Што ж, як кажуць, маразм мацнее. Калі старажытныя Славяне-Арыі, якія прынеслі культуру ў тую ж Індыю не ўмелі ні пісаць, ні чытаць, то як удалося ім пранесці праз тысячагодзьдзі дзесяткі тысяч тамоў Вед, мастацкіх твораў і тэкстаў інфарматыўнага характару? У іх, што, былі кампутары для захоўваньня мільярдаў гігабайт інфармацыі? А можа нашы продкі мелі фенаменальную памяць, перадаючы з вуснаў у вусны на працягу вечнасьці цэлыя гіганцкія бібліятэкі? Нават калі дапусціць што кожны з старажытных славян-арыяў толькі і рабіў, што паўтараў, каб, маўляў, не забыцца, штохвілінна ўслых па 10 старонак уборыстага тэксту, які распавядае, скажам, пра пабудову лятальных апаратаў - віманаў, то, выходзіць, што нашы продкі не аралі і не сеялі, а толькі і рабілі, што, зьехаўшы з глузду, чарадой лазілі па густых індыйскіх джунглях наперабой талдычы нікому незразумелыя словазлучэньні (вышэй: не такія ці ўзоры старажытнай славяна-арыйскай архітэктуры, раскіданыя па Гімалаях, паслужылі хрысціянскім папам прататыпам для іх цэркваў? Славяна-Арыйская ступа ў Ладаха выглядае такой жа старажытнай, як і Гімалайскія Горы ззаду яе). А хто тады плавіў ды каваў знакамітае арыйскай жалеза, ўзводзіў Мохенджо Даро, ствараў высатэхналагічныя будынкі ў даліне ракі Інд і будаваў знакаміты гіганцкі мост паміж Індастанамм і востравам Цэйлон, рэшткі якога яшчэ і сёньня бачныя на дне праліва? Нешта тут відавочна не вяжацца з разумным сэнсам.

Калі ж мы, дарагі чытач, перастанем прыслухоўвацца да ляманту і завываньня нашых нядобразычліўцаў, а зьвернемся да фактаў і вынікаў даследаванняў вучоных, якія сябруюць з логікай, то нам стане зразумела, што славяна-арыйскай пісьменнасьці, якая адносіцца да рэгіёну паўвострава Індастан па крайняй меры не менш 8000 гадоў. Менавіта да гэтага перыяду адносіцца напісаньне найстаражытнейшых зь вядомых сёння навуцы тэкстаў ведычных гімнаў РыгВеды. Менавіта такога пункту гледжаньня прытрымліваюцца індыйскія навукоўцы, якія, у адрозненьне ад еўра-амерыканскіх самазванцаў, што спатыкаюцца на першым санскрыцкім слове, не знаходзяцца ў палоне стэрэатыпаў і карыстаюцца інфармацыяй з першых рук. Бадай, адзіным еўрапейцамі, якому можна верыць, зьяўляецца непераўзыдзены санскрытолаг XIX стагоддзя палкоўнік Ральф Грыфіт, які ўсё жыцьцё правёў у Індыі вывучаючы санскрыцкія тэксты. Няма ні аднаго храму альбо сьвятыні, якія ён бы не наведаў. Гэты чалавек пераклаў на ангельскую мову ўсе асноўныя Ведычныя Творы, дзякуючы чаму, уласна, людзі хрысціянскай культуры і ведаюць пра іх існаваньне. Паводле аўтарытэтнай думкі гэтага ўнікальнага дасьледчыка, арыйскай, г. зн, славянскай пісьменнасьці не адно і не два, а многія дзесяткі тысячагодзьдзяў. Давайце ж зробім гэты факт аб'ектам нашага гонару і прадметам усеагульнага здабытку.

belarus.tk