Светлана КАЛИНКИНА     27 жніўня 2010 г.  

Черно-белая печать не в состоянии передать все нюансы застывшего кадра, но, поверьте, в глазах белорусского президента такая щемящая безысходность, такое пронзительное одиночество, что становится жутко. Это глаза человека, который понимает, что загнан в угол. В них уже не азарт, не самолюбование, не уверенность. В них даже не страх. В них...

У нашу засмужаную беларускую рэчаіснасць нядаўна ўбілася даволі знаёмая і нават злінялая, а тым часам і новая, калі пачаць разбірацца, і небывалая і цікавая па сваім вызначэнні – прадвызначэнні з'ява, за якой стаіць дзейнасць кампаніі Сеткавага Віртуальнага Бізнесу (СВБ). Свой паспяховы старт трохі больш за год яна пачала ў Кіеве і за кароткі час ператварылася ў кангламерат даволі плённага бізнесу і дабрачыннай дзейнасці за кошт развіцця сеткі магазінаў – міні-маркетаў, выкарыстання шоубізнесу, інвестыцый партнёраў і ажыццяўлення яшчэ багата якіх паспяховых праектаў.У Мінску цяпер акурат адкрываецца прадстаўніцтва гэтай кампаніі, і мне час ад часу даводзіцца сустракацца з прыяцелямі, якія сталі яе партнёрамі 4 - 5 месяцаў таму. Іх твары свецяцца радасцю і нават утрапеннем ад шчаслівага вырашэння сваіх удаўнелых фінансавых і жыццёвых клопатаў, менавіта дзякуючы супрацоўніцтву з кампаніяй СВБ. Нараканняў пакуль не было. І не прадбачыцца ў бліжэйшай агляднай перспектыве.

Дэвид Дж. КРЭМЕР и Дэймон УИЛСОН, «The American Interest»

Почти сразу после того, как Совет Безопасности ООН проголосовал в июне за новую резолюцию о санкциях в отношении Ирана, скептики засомневались, будут ли они иметь реальное влияние на поведение Ирана. И правда, некоторые аналитики аргументировали, что санкции никогда не работали против тех, кому они предназначались; они только приносили вред рядовым гражданам, иногда непреднамеренно помогая существующему режиму и демобилизуя международное сообщество за счет создания иллюзии принятия «каких-то мер».

Віталь НЕСЦЕРАЎ

На тое, што Прэзідэнцкі спартыўны клуб — фактычна прыватная лавачка, намякае тэрмін правядзення агульнай сустрэчы. Згодна са статутам, кіраўніцтву дастаткова раіцца з іншымі ўдзельнікамі аб’яднання па інтарэсах раз на пяць гадоў. Першая сустрэча адбылася нават трохі пазней ад часу заснавання. На ёй была выбудаваная іерархія арганізацыі. Кіраўніком выбралі сярэдняга прэзідэнцкага сына Дзмітрыя Лукашэнку, а ў ЦК трапілі старэйшы сын Віктар, уплывовы бізнэсовец Юрый Чыж, старшыня Мінскага гарвыканкама Мікалай Ладуцька і яшчэ шэсць былых спартоўцаў і функцыянераў.

Светлана КАЛИНКИНА

В МИД их принимал начальник главного управления Европы Алексей Скрипко. Что радует, демонстрировал свободный, американский стиль общения — в нашем внешнеполитическом ведомстве теперь мода такая. Но вот странность: оказывается, европейским журналистам он поведал, что таких свободных, продвинутых, демократичных в Беларуси не много. Есть некая небольшая каста белорусов-европейцев (надо понимать, преимущественно во власти), которые и принимают, и понимают принципы европейской демократии и ее ценности. А вот наш народ не готов. Он убогий, забитый, ему нравится кнут, ему не нужны свободы. Отсюда и проблемы у Беларуси с Евросоюзом, который не учитывает национальных белорусских особенностей. А на самом деле наоборот: белорусские власти не за что критиковать — они воспитывают это неразумное стадо, готовят к цивилизационному шоку. Можно даже сказать, защищают Европу от нашествия полчищ дикарей, которые неизвестно что выкинут — только дай волю.

Профессиональный диссидент Валерия Новодворская признается, что ей «совершенно наплевать на то, что думает большинство». Ее также не волнует, что многие ее считают «не от мира сего» — потому что «пусть лучше считают юродивой, чем последней сволочью». Но, по-моему, главная фраза в понимании личности Валерии Ильиничны звучит так: «Если не думать о себе, тогда все просто».

Цыганков: Вы родились в Барановичах. Что это для вас — только факт биографии или что-то большее? Вы ощущаете какую-то связь с Беларусью?

Новодворская: Я жила в Беларуси до 8 лет, а потом регулярно приезжала на каникулы к бабушке в местечко Молчиц под Барановичами. Так что для меня это не просто географический эпизод. Я счастлива, что могу читать по-белорусски. Мне очень жаль, что меня не отдали в белорусскую школу, иначе бы я и говорила, и писала по-белорусски.

Альберт НАЛЧАДЖАН

...цаніць продкаў - учынак, скіраваны на тое, каб цаніць сябе і абумовіць сабе перспектыву...

Гутарка пісьменніка Васіля Якавенкі з армянскім этнапсіхолагам Альбертам Налчаджанам

Родныя, род, народ... Нябачнымі і разам з тым моц­­нымі нітамі ўсё гэта знітаванае. У нетрах вякоў і ста­год­дзяў!..

Аднак што ж гэта за з'ява або дзея спектакля? Што за п'еса жыцця, дзе кожны з нас выконвае сваю адметную ролю? Або не настолькі ўжо і адметную?.. Разгадаць, спас­цігнуць тайны народу, своеасаблівы ўзор ягонай душы, сукупнай прыгажосці, паводзінаў, дынамікі развіцця, яго моцы і поспехаў, як і няўдач, удаецца не кожнаму. Гэтым займаюцца рэдкія спецыялісты - этнапсіхолагі, а яшчэ філосафы, сацыёлагі... Да іх ліку належыць і мой сябра Альберт Налчаджан. Прымаю за асабістую ўдачу свае сустрэчы і гутаркі з ім. Нядаўна я быў у яго ў гасцях - у Ерэване, а жыве ён у кватэры з вокнамі на гару Арарат - гістарычны сімвал Арменіі. Як я пераканаўся яшчэ раней, гэты прыцягальны выгляд гары кожнаму паважаючаму сябе армяніну саграе душу і сэрца - сціскае сэрца і душу, - такі неадназначны нябесны зарад у вяршыні Арарата!

Прайшло крыху болей за чвэртку стагоддзя, як у артыкуле "Глаза Наири" я расказваў сваім чытачам аб Арменіі - дакладней, пра феномен Арменіі. У мастацка-публіцыстычным творы мне спадобілася адлюстраваць гісторыю, раскрыць жыццё і ў нейкай меры саму душу армянскага народа. Потым, вярнуўшыся да роднай зямлі, на працягу паўтара дзесятка гадоў вывучаў падзеі і характары, постаці і лёсы, якія складваліся, загартоўваліся ці, наадварот, ламаліся тут у жорнах гістарычных падзеяў; стварыў эпічную рэч "Пакутны век", раман-трылогію пра беларусаў. Прыпамінаю зараз гэта, каб патлумачыць, чаму я так высока цаню тое, чым займаецца псіхолаг Альберт Налчаджан. Ва ўсякім разе мая гутарка з ім, прапанаваная чытачам ніжэй, мае зусім не прыватны характар.

Сяргей ЗАКОННІКАЎ

Рускі гісторык і пісьменнік М. Карамзін сказаў: «История — завет предков потомству, дополнение, изъяснение настоящего и пример будущего. /…/ Правители, законодатели действуют по указаниям Истории и смотрят на ее листы, как мореплаватели на чертежи моря». Але ў яго развагах было больш жаданага, чым рэальнага. Заснавальнік сучаснай літаратурнай рускай мовы, высокаадукаваны чалавек, паспрабаваў такім чынам данесці да правіцеляў формулу таго, што ён ад іх чакае. На жаль, час паказаў — многія лідэры краін не ведаюць ні сваёй, ні сусветнай гісторыі, не вучацца ў яе і нават свядома паўтараюць памылкі папярэднікаў.

Часопіс Forbes апублікаваў свой новы рэйтынг найбагацешых бізнэс-лэдзі свету.

Прадпрымальнік і жонка мэра Масквы Юрыя Лужкова Алена Батурына ўвайшла ў першую тройку рэйтынга. Стан Батурынай выданне ацэньвае ў 2,9 мільярда даляраў. Свой працоўны шлях Батурына пачынала рабочай на заводзе, перш чым заснаваць сваю кампанію "Интеко", а затым і "Патриот", нагадвае выданне. Яна займае трэцюю пазіцыю ў спісе з усяго толькі 14 імён прадстаўніц слабога пола, склаўшых саматугам капітал памерам звыш мільярда даляраў. Усяго ж у клубе мільярдэраў Forbes - 1 тысяча 11 фігурантаў.

Батурына абыйшла такіх вядомых у міры бізнэсвумен, як шоў-дзіву Опра Уінфры з капіталам 2,4 мільярда даляраў; уладальніцу імперыі Gap, якая складаецца з 3 тысяч крам, брэндаў Old Navy і Banana Republiс Дорыс Фішэр; уладальніцу брэнда Benetton Джуліану Бенеттон з 2,1 мільярда даляраў; найбагацейшую пісьменніцу Джоан Роўлінг, зарабіўшую на серыі раманаў аб Гары Потэру і іх экранізацыі 1 мільярд даляраў.

Павел Шеремет

Интервью ЦЫГАНКОВА с Павлом ШЕРЕМЕТОМ

Цыганков: Как вы попали в журналистику? Читаю биографию: «Работал в отделе валютных операций одного из банков, потом — консультантом экономических программ БТ». И вдруг в 1994-м — автор и ведущий еженедельной аналитической программы «Проспект» на Белорусском телевидении. «Его величество случай» или было целенаправленное желание идти в эту профессию?

«Друзья считали, что отказываться от работы во «Белвнешэкономбанке» может только невменяемый человек»

Шеремет: В моей жизни очень много определял случай и, может быть, провидение. Однако так получалось, что к каждому из этих шансов я внутренне был готов. Так вышло и с моим переходом из банковского дела в журналистику.