Відаць, гэта апошні здымак Алега Антонавіча Лойкі, зроблены мной 10 жніўня гэтага года; тады мы заехалі да яго ў Слонім па дарозе з Зельвы; разам са мною былі Алесь Цвік, Міхась Скобла, Язэп Янушкевіч.

Не гледзячы на сваю немач, Алег Антонавіч гасцінна і цёпла прыняў нас, расказваў пра блізкае заканчэнне сваёй працы над раманам-эсэ "Уладзімір Караткевіч, або Паэма Гарсія Лойкі" (Караткевіч жартам зваў яго Гарсія Лойкам) натхнёна чытаў вершы. І ўсе мы дзівіліся працаздольнасці, творчай нязломнасці гэтага тытана духу і беларускага адраджэння, рамантыка, абаяльнага чалавека, заўсёднага любімца студэнтаў.

Вялікі беларус неспадзявана пакінуў горача любімую ім зямлю, Бацькаўшчыну...

І - страта, незваротная страта. Але ж сваімі творамі і сваім духам ты, неўбіенны Лорка-Лойка, заўжды з намі. Зямля табе пухам!

Васіль Якавенка

Я цяжка ўражаны

Я вельмі ўражаны гэтай трагічнай падзеяй. Сустрэўшыся з ім першы раз у жыцці, мы сталі ўмомант добрымі сябрамі, нягледзечы ні на розніцу ва ўзросце, ні на мастацкі вопыт. Гэта быў адкрыты і шчыры, сапраўдны беларус з вялізарным запасам дабрыні, цяпла да любога чалавека, але са сваім стойкім поглядам на гісторыю Радзімы і лёс суайчыннікаў. Я зразумеў, што гэты чалавек быў заўсёды чалавекам сумлення і праўды, якой бы горкай яна ні была. Але ніколі ён не выказваў жорсткасці ці негатыўнай катэгарычнасці да тых, хто вагаўся разам з часам і ягонымі выкрутасамі. Можна было назваць яго і хадзячай энцыклапедыяй, такі быў у яго запас ведаў і глыбіня разважанняў. Але гэтыя вясёлыя, калі і сумныя, вочы ніколі не глядзелі з вышыні на таго, хто хацеў прыхіліцца да яго, ці спытаць нешта важнае для сябе. Ён ніколі не быў воддалек, не сядзеў у баку, з першых слоў заваёўваў сэрца і душы тых, хто ведаў гэтую знакамітую і гасцінную хату. ХАТУ на Лойкаўшчыне, на вялікай і маленькай Радзіме паэта.

Ён вельмі цаніў мяне за тое, што я разарваў свае ланцугі і вярнуўся дадому. У пэўным сэнсе гэта - вярнуўся і да Яго на Лойкаўшчыну, бо яна кавалак Айчыны.

Слава і памяць яму! Доўгага жыцця усяму таму, што ён зрабіў для Беларусі і для ўсіх нас! Мы будзем ездзіць да цябе! Мы не забудзем Лойкаўшчыну!

 Алесь Цвік, пісьменнік (Штутгарт, Германія)

Алегу Лойку

Быў я аднойчы ў яго хаце,
Дзе стойкі беларус жыве!
Згубіў нагу і бацьку, маці,
А ўсё ж той моцай аддае!

Вочы яго - як зоркі ўначы,
Калі сваё каханне ў руках трымаў.
Голас то сціху, то звонка гучыць -
Беларусі адроднай спяваў.

Не-е, Чалавек гэты - не інвалід
Зусім. Ён дасць фору любому,
Ахіне любоўю - быццам з ім
І толькі з ім тут
                         жыве яна, любоў.

У ягонай хаце я адчуў,
Нібыта дух з-за печы песеньку пяе.
А я, я слухаю душой яго, маўчу,
Адно й маўчаць мне штосьці не дае.

Што ж так штурхае ў сэрца й грудзі,
Што не дазваляе доўга спаць?
Мелодыя мо Лойкаўшчыны будзіць,
Бо позвы ў ёй Алегавы гучаць!

І час яго і мой імчыцца,
Лісткі календара пачаў губляць.
На Шчару мне б,
                        там можна павучыцца
Ягонымі вачыма
                              ўвесь свет абняць!