Сяржук ВЫСОЦКІ, былы кіраўнік Беларускай партыі Свабоды, 05.09.2012

Мушу адразу сказаць, што мне не падабаецца гэты слоган «Ляпіса» з-за свайго лявацкага гучаньня. Такое сабе пратэставаньне пралетарскіх нізоў... Ідэалогія мёртванароджаная. Аднак прывёў яго я адмыслова, бо, як па мне - скіраваны ён перадусім не да беларускага народу, а да прадстаўнікоў рэжыму і афіцыйнай апазіцыі. І адных, і другіх пакуль назваць нацыянальнай элітай не выпадае. 

І адныя, і другія не адпавядаюць галоўнаму крытэру нацыянальнай эліты - не служаць беларускаму народу, ягоным нацыянальным інтарэсам. Ставіць інтарэсы нацыі вышэй уласных - гэта азначае быць прадстаўніком сапраўднай эліты. Абсалютная большасьць мясцовых палітычных гульцоў няздатная на гэта ў прынцыпе. 

Цяперашні расклад палітычнай сітуацыі ў краіне часта характарызуюць як "вярхі ня могуць і нізы ня могуць". Адбылася адносная стабілізацыя на расейскіх грошах пасьля леташняга дэфолту. Называючы пры гэтым дамінуючыя настроі - як "страх і апатыя"- робяць пэўную маніпуляцыю. Гэта няправільнае і ў цэлым прымітыўнае бачаньне. У адрозьненьне ад разумнікаў з афіцыйнай апазіцыі, большасьць беларусаў вымяраюць рэчаіснасьць не па лініі - скінуць Лукашэнку ці не. Людзі жывуць тут і цяпер, і прагнучы перамен, многія вельмі ўважліва прыглядаюцца навокал. Вось толькі глядзець ці ёсьць куды?

Нацыя - прыніжаная этнацыдам праўладных маскоўскіх халуёў. Адсутнасьць свабоды ламае душы, стварае невыносную атмасьферу хлусьні, прыніжанага існаваньня. Аднак грамадзяне думаюць пра заўтрашні дзень.

Не палітыкі, а простыя беларусы задаюцца пытаньнямі:

• якім чынам можна зрынуць рэжым?
• што можа быць пасьля сыходу правіцеля?
• ці не ператворыцца Беларусь у другую Сірыю?
• ці не раздушаць краіну чужынцы хаосам, і ці не разрабуюць алігархі?
• якія мадэлі рэфармаваньня прапануюць розныя апазіцыйныя сілы?

Каб рушыць у бой супраць гэтай улады, якая можа пазбавіць кар'еры, даходаў, здароўя, свабоды - патрабуецца шмат дадатковых асьпектаў...

Разьвітваючыся з абрыдлай, але ўсё ж стабільнасьцю, чалавек мусіць бачыць яскравую альтэрнатыву, пэўную нацыянальную і надзейную сілу, якая не прадасьць. Сілу, што ня будзе поўзаць у нагах усходніх ці заходніх дабрадзеяў. Такія палітыкі і такія сілы, няхай і ў прыціснутым стане, у Беларусі ёсьць. Вось толькі сярод "тытульнай апазіцыі" такіх няма...

Бракуе інфармацыі, падвоеная блакада. Не стае моцнай незалежнай думкі. Чутно толькі дзяжурнае трызьненьне пра парушэньне правоў чалавека ды засільле бюракратыі. Адсутнасьць крытычнага аналізу спраў у апазіцыйным лагеры - гэта каньюнктура і цёмная местачковасьць зашораных людзей.

Ужо колькі разоў звычайныя патрыёты, шэраговыя байцы патрабавалі ад "тытульнай апазіцыі" даць сур'ёзныя, праўдзівыя адказы пра падзеі 19.12.2010 г.

• Чаму выйшаў такі правал?
• Чаму не было аховы акцыі?
• Хто вінаваты ў падыгрываньні рэжыму?
• Як магло стацца, што тыя, хто здавалі сяброў, хто падпісаў дакуманты пра супрацоўніцтва з КДБ, ізноў на чале?
• Як магло здарыцца, што "стукачоў" узнагароджваюць прэміямі мужнасьці?

Творацца такія рэчы, і... поўнае маўчаньне. Хіба гэта ня скоцтва?..

Не любяць такой размовы і "тытульныя апазіцыйныя журналісты". Толькі абрыдлае намаўленьне пра "боязны беларускі народ", скаргі на жорсткасьць тыраніі. А самі вы, хлопцы, на што-небудзь здатныя, акром як судзіць уласны народ?!

1. Нацыянальная годнасьць насуперак законам стойла

Тыранія - жорсткая. А якой, уласна кажучы, можа быць тыранія?! Мяккая тыранія?! Дык гэта была б ужо не тыранія.

Парадаксальна, але факт - ад гэтай публікі няма нават памкненьня да аналізу, да пошуку новых рашэньняў, да крытычнага асэнсаваньня ўласных памылак. Ранейшыя ж нічым не абгрунтаваныя амбіцыі, грошы сумнеўнага паходжаньня, тое самае непагрэшнае павучаньне грамадзянаў краіны, як трэба жыць і каго падтрымоўваць. Такі ж лабізм мясцовых недапечаных правадыроў. Іхны катэгарычны апломб на ісьціну ў апошняй інстанцыі выклікае і сьмех і шок. Ва ўсім сьвеце так не настаўляюць людзей нават непадважальныя аўтарытэты - людзі, паклаўшыя ўсё жыцьцё на алтар свабоды. Вось, напрыклад, ва Ўкраіне зрэдку зьвяртаюцца да народу ветэраны АУН-УПА, ваяваўшыя са зброяй за незалежную Ўкраіну да канца 1950-ых гадоў, потым адсядзеўшыя па 20 гадоў у савецкіх лагерах. (У Літве - ветэраны Супраціву). Могуць казаць дысідэнты, таксама вёўшыя ідэйнае змаганьне за незалежнасьць і дэмакратыю ў сканаўшым Саюзе. Яны таксама сядзелі дзесяцігодзьдзямі, прайшлі савецкія канцлагеры і псіхушкі.

Але ў рэчаіснасьці, насуперак падлючай акупацыйнай расейскай прапагандзе - такія людзі надзвычай інтэлігентныя, выключна паважныя да іншых. Зрабіць папрок грамадству яны могуць у нейкай надзвычайнай сітуацыі, сто разоў узважыўшы. Так ветэраны УПА зьвярнуліся да народу супрацьстаяць кампаніі навязваньня другой, звычайна расейскай, афіцыйнай мовы, якую праводзіць Партыя Рэгіёнаў В.Януковіча.

Ёсьць такія людзі - годнасьць нацыі і ў Беларусі. Яне не выпінаюцца, не штурхаюць локцем іншадумцаў, не абражаюць сумленных людзей. Праўда, іхная думка не цікавіць мясцовы апазіцыйны бамонд (Дарэчы, у якой меры гэты бамонд беларускі? - тое яшчэ пытаньне...)

Вось вядомая журналістка верашчыць, як базарная баба, у бок апанента: "Гаўно, ушлёпак, недавумак", - і гэтак далей. Часам патрэбна быць катэгарычным і рэзкім, калі, напрыклад, ідзе гаворка пра здраду палітыкамі інтарэчаў нацыі, калі нахабы здзекуюцца над годнасьцю твайго народу. Але ж біць з усіх сілаў свайго патрыёта за слова крытыкі - хіба гэта ня скоцтва?

Зьявілася досыць спакойная, узважная ініцыятыва палкоўніка Барадача, а рэакцыя - тыповы ўзор паводзінаў стойла. Як гэта Барадач мог заявіць, што цяперашняя апазіцыя зьядаецца знутры карупцыяй, агентурай!.. І Някляеў, і Халіп, і Класкоўскі на чым сьвет мянцеляць афіцэра - прапановы ў палкоўніка «несваечасовыя, шкодныя». І "сьвісткі зялёныя" зьявіліся ў апазіцыянераў, каб зьняславіць крытычна думючага дзеяча. Але найбольш палкоўніку дасталося за «радыкалізм, недыпламатычнасьць» да «тытульнай апазіцыі». Маўляў, "расколвае апазіцыю".

Але што расколваць, шаноўныя?! Апазіцыя ў цяперашнім выглядзе - гэта нуль. Якая можа быць дыпламатычнасьць да людзей, давёўшых да такога стану?! Можа, ім кветкі дараваць за іхную бездарнасьць і крывадушнасьць?!

Ня ведаю добра палкоўніка, але добра бачная розьніца ў дыскурсе. Палітык мусіць найперш прапаноўваць, не рыкаць, а прапаноўваць. У дадзенай сітуацыі была выпакутаваная прапанова да аб'яднаньня. Мажліва, крыху наіўная. Але што ж тут такога страшнага, хлопцы?!

Такі самы падход стойла і да нашай сілы. Што б там хто не вярзеў, патэнцыял патрыятычных сіл вялізны. У тым якраз і праблема, бо ўсе, кожная палітычная скацінка, кожная чарговая кампанія намагаюцца паэксплуатаваць нацыянальныя сілы, пераманіць, перакупіць чарговы тузін даверлівых. На практыцы ідзе тупое перацягваньне ўжо знойдзеных, падрыхтаваных людзей. Ня хочацца важдзям шукаць прыхільнікаў, вучыць новых актывістаў. Таму гэта якраз "тытульная паразная апазіцыя" расколвае іншыя арганізацыі, душыць і падманвае патрыётаў, каб потым на чужым карку, на костках змагароў сьвяціцца ў промнях славы. Зноў жа да чарговага перадвыбарчага дзерыбану. Потым ўсё пачынаецца па колу зноў... Пасьля чарговага скупу маладых людзей тыя, пабыўшы з гэтай публікай, звычайна ўвогуле разьвітваюцца з палітыкай, губляючы ўсе ідэалы. Ім яшчэ хапае гнюсу кпіць у наш бок, да БПС, да нашых саюзнікаў: "ой, вас жа так мала, вас - свабодаўцаў - ня больш за 50 актывістаў", "у Астроўскага вузкае кола", "на службу БАПЦ у Менску ходзіць некалькі дзесяткаў чалавек"...

Пэўна, можна было б на шмат закрыць вочы, прабачыць бяссьледна зьніклыя мільёны заходняй падрымкі... Але гэта пры ўмове практычных вынікаў -сыходу аўтарытарнага прарасейскага рэжыму, усталяваньня рэальна незалежнай дэмакратычнай Беларусі (ці хаця б спыненьня этнацыду), пачатку нацыянальнага адраджэньня. Аднак у тым і справа, што няма і ня будзе аніякага прагрэсу пры цяперашніх апазіцыйных раскладах, пры такой хадзе спраў, пры такіх норавах у апазіцыі...

Народ чакае не разумнічаньня правінцыйнага разьліву, а цьвёрдых характараў, гатоўнасьці да рашучых дзеяньняў. Людзей вароціць ад стойла, што жыве па шкурніцкіх, карпаратыўных законах, труціць канкурэнтаў.

За стойлам няма праўды і ня будзе аніякіх перамог.

2. Апора на свой народ, на ўласныя сілы.

Рэкамендую прачытаць інтэрвю «Радыё Свабода» швецкага пілота Тумаса Мазэці, які зь мядзьведзікамі прыляцеў на драўляным самалёце. Людзі мужныя да адчаю, але Пазьняк досыць аб'ектыўна назваў іх «недавумкамі ды інфантыламі».

Аказваецца, арганізатары акцыі спадзяваліся, што «Расея адвернецца ад Беларусі». Несусьветны дыбілізм. Прагаварыўся пан Тумас, што акцыю аплаціла вядомая кампанія Total, зацікаўленая ў падобнага роду акцыях. Удзельнікі апошняй атрымалі шчодрую падтрымку. Калі ж карэспандэнт трапна заўважыў пра невымерную шкоду акцыі беларускаму народу, пра нявінна пацярпелых, рафінаваны змагар за правы асобы зрэзаў: "Беларусь - гэта Беларусь. Беларусы павінныя самі вырашаць свае праблемы".

Як гэта характэрызуе заходнюю «дапамогу» ў дэмакратыі.

Гэта асноўны лейтматыў цяперашняга нашага становішча. На Захадзе стае сумленных людзей, але няма ні глыбокага разуменьня, ні павагі да беларусаў. Кіруючыя сілы вырашаюць уласныя задачы - пашырэньне бізнэсу, інфармацыйная раскрутка, прыбытак капіталу. Расейскія шавінюгі ды лукашэнскія попкі лямантуюць пра нялюдскую каварнасьць ЦРУ, быццам арганізаваўшай арабскія рэвалюцыі. Аднак гэта адсталае бачаньне. Сьвет неймаверна хутка мяняецца. У XXI ст. асобныя суперкампаніі, зьбліжаныя з палітычнымі кланамі, замаўляюць рэвалюцыі, скідваюць правіцеляў. Часам гэта прыносіць незьлічоныя бядоты, але ідэалізму ў гэтых людзей менш за ўсё... Некаторыя з гэтых краін, пэўна, ужо ня будуць існаваць у ранейшых межах (напрыклад, падзеленая паміж трыма кланамі Лівія, трасе Егіпет, растаптаная Сірыя), але некаторыя кампаніі атрымалі фантастычныя кантракты. Натуральна, што народы нацярпеліся ад аўтарытарызму, але калі прыходзяць дзесяткі тысяч наёмнікаў-іншаземцаў, пра які народны пратэст можна казаць?..

Нельга дазваляць авантурыстам, інфантылам ды праплачаным марыянеткам эксьперыментаваць на беларускай зямлі.Тыранічны прамаскоўскі рэжым яны ня скінуць, а вось што прынясуць бяды, сумневу няма. Гэта не азначае сядзець,склаўшы рукі. Якраз наадварот - дзейнічаць, атакаваць, змагацца, але з Богам у душы і Нацыяй у сэрцы. Не дазваляць маніпуляваць сабой рознай пошасьці. Мець годнасьць быць верным свайму лідэру, не самаму заможнаму, не самаму раскручанаму, а свайму. Ня быць скотам - гэта не бадаць гаспадара, а найперш верыць, думаць, дзейнічаць. Дзейнічаць зь цьвёрдай верай у сваю Нацыю і ейнае прыроднае права быць гаспадаром на ўласнай Богам дадзенай зямлі. Дзейнічаць з глыбокай думкі, зь яснага бачаньня сваёй палітычнай стратэгіі, мэты і шляхоў будуецца нацыянальная сіла. З гэтага бастыёну мусіць дужэць здаровая нецярпімасьць да цёмных сілаў, да гвалтаўнікоў беларускай душы, да махляроў, якія хочуць гуляць на беларускім палітычным полі, але не бараніць нацыянальныя інтарэсы.

На нашых вачах разыгрываецца арабская драма, якая мусіць быць урокам. Для мяне пытаньняў не існуе ў сіле беларускага-літвінскага народу і здатнасьці генераваць новых волатаў. У гэтым заняпадзе старой апазіцыі існуе шанец для маладых патрыётаў урэшце вырасьці да нацыянальнай эліты. Як, дарэчы, такі шанец маюць беларускія афіцэры, многія чыноўнікі, інтэлігенцыя, прадстаўнікі іншых слаёў грамадства.

Уратаваць карабель беларускай дзяржаўнасьці падчас новай буры, не пасадзіць на мель і правесьці праз рыфы здолее толькі кагорта сапраўднай нацыянальнай эліты.

Беларуская партыя свабоды паводле be-x-old.wikipedia.org 
Беларуская партыя свабоды паводле  aljans.org