Вітаўт

Што такое краіна Ікарыя? Вы не ведаеце? Яе адкрыў калісьці французкі фантаст Э.Кабэ. Ім нават кніга напісана “Падарожжа ў Ікарыю”. А мне давялося патрапіць туды 22 чэрвеня 2011 года. Фантастыка?!

Так надарылася, што мне, інваліду 2 групы па дыябэту, выпаў талон да доктара на 22 чэрвеня ў 16.50. Лекі, якія мне выпісалі, былі толькі ў адной аптэцы Менска ля плошчы Перамогі. Я іх атрымаў у 18.40 і, каб дома пакарыстацца імі, паспяшаўся ў метро. Адно на станцыі перасадкі ў мой бок падземны цягнік не спыніўся, і я праляцеў па чарговым тунелі. Праляцеў, і вачам неўзабаве адкрылася залітая надвечаровымі сонечнымі промнямі плошча у незнаёмым горада; яна бала зусім пустая, бязлюдная, затое па яе перыметру навісала, калываючыся, маса жвавага люду, лёгка, па-летняму апранутага, размаітага. Па ўсім відаць, грамадзяне імкнуліся на плошчу, вось толькі шлях ім туды перагароджвалі шыхты атлетаў, узброеных дубінкамі, дробнагаловых але порсткіх, у чорнай і сіняй уніформе.

Я не лазіў у сацыяльныя сеткі, я не веру ў абсурд таптання на месцы вакол пустэльнай плошчы пры поўнай адсутнасьці лідэра, але й мяне могуць залучыць у ворагі Ікарыі гэтак званыя праваахоўнікі, якія самі ж і зневажаюць правы. Яны проста служаць у Ікарыі яшчэ больш замацярэламу клятваадступніку, які надзяліў сябе правам парушаць любыя законы сваёй дзяржавы, якую нехта там ніяк не рызыкне пакараць гэтак званымі санкцыямі.

Адбываўся адлоў ахвяраў рэжыму Ікарыі. Вінаваты альбо не – нікога тое не цікавіла.

Такіх і не было, бо каталажкі пампавалі наўздагад, адвольна.

Ад турмы і сумы не заракайся, казалі старэўшыя жыхары Ікарыі, а хтосьці яшчэ верыў, што дастаткова тут проста быць сумленным чалавекам. Ну і ўтварыў жа Э.Кабэ ў рамане паліцэйскую дзяржаву. Хапіла фантазіі! Памятаю, нават фашысты абвяшчалі нейкую каменданцкую гадзіну, якую нельга было парушаць, а ў Ікарыі проста ловяць без аніякіх парушэньняў.

Налоўленых людзей, якія нічым не парушылі аніякага закону, білі ў аўтобусе, зневажалі рознымі спосабамі. І чыніла тое БАНДА праваахоўнікаў. А потым завезлі мяне разам з іншымі захопленымі ў райаддзел, здаецца Трыпольскі, недзе ў трамвайным тупіку каля Возера. Там нас не прынялі – перавезлі ў Прыбалотны РАУС, недзе непадалёку ад Дома друку. Там рабілі ўсё, каб чалавек цалкам пераканаўся ў злачыннасьці ўсёй праваахоўнай сістэмы фантастычнай дзяржавы. Такі загад клятваадступніка.

Людзям папросту малявалі на паперы іхні партрэт злачынца, тлумачылі, каб і не думаў ніхто аб праве. Паралельна выяўлялася, што з гэтых наймітаў злачыннай сістэмы, ніхто не ведае, што за горад Менск, Маларыта, Смілавічы, Заслаўе, увесь час гучалі папрокі сваім грамадзянам, што вы занадта багата жывяце (нібы ў гэтым было злачынства студэнтаў, рабочых, мастакоў, журналістаў?) Але факт: сваё зло рэжым чыніць з дапамогай чужынскіх наймітаў, з якімі ты, народзе Ікарыі, гаворыш на адной мове. Вось таму я й разуверыўся ў тамтэйшым міфу пра незалежнасць краіны, бо менавіта ханская Русь паставіла туды свайго прэзідэнта, каб ён зруйнаваў законы Ікарыі і саму незалежнасць, а чужыя мянты будуць дакараць люд краіны: “Дык з’язджайце адсюль, з сваёй зямлі”. Вас зробяць злачынцам ужо за тое, што пакарысталіся роднай мовай, бо пануе ў Ікарыі акупацыйны рэжым, які ідзе яшчэ ад хана Батыя.

Сярод арыштаваных апынулася нават група наіўных маладзёнаў, якія вырашылі 22 чэрвеня наведаць музей Айчыннай вайны (ён таксама ў тваністай і смярдзючай зоне хапуна), а былога журналіста, інваліда 2-й групы Вітаўта Мартыненку, даставілі дамоў сябры каля гадзіны ночы ў каматозным стане, дзе зноў жа яго ўратавалі не медыкі, не педыкі ў пагонах, а родная матуля. Вось наша адзіная надзея і апора, дарагія мае землякі. Разам з тым я шчаслівы, што пад нагамі ў мяне зноўку родная зямля. А ёсць зямля, і ёсць на што абаперціся! Як у той песні Высоцкага.

Вышэй голаву, сябры!