Георгій КОЗУЛЬКО, Белавежская пушча

У публікацыі tut.by "Всегда ли в Беларуси отстреливают только старых и больных зубров?" довады былога супрацоўніка Георгія Козулько адмаўляюць, лічачы, што яго словы - "вынік засваення заходняга фінансавання"...

Старэйшыя пакаленні памятаюць 30-я і 40-я сталінскія гады вялікіх чыстак і масавых рэпрэсій, калі дзясяткі мільёнаў ні ў чым не вінаватых людзей гнілі ў сібірскіх лагерах, цягнулі надмерныя тэрміны зняволення, а шматлікія былі проста расстраляныя па надуманым абвінавачванні "вораг народа". Улюблёнай фармулёўкай сталінскіх улад таго часу было "шпіён замежнай выведкі" - ангельскай, германскай, амерыканскай. Вакол былі "шпіёны". А яшчэ "шкоднікі" народнай гаспадарцы.

Мінула 50 гадоў. Што змянілася ў сучаснай Беларусі? Шматлікае. Няма канцэнтрацыйных лагераў. Няма сотняў тысяч палітычна зняволеных. Няма прысудаў па абвінавачванні "вораг народа". Змянілася таксама афіцыйная рыторыка. Аднак, шматлікае захавалася з тых часоў. У краіне працягваецца ідэалагічная істэрыя, калі з самых высокіх трыбун прадпрымальнікаў завуць "вашывымі блыхамі", актывістаў апазіцыі "адмарозкамі", палітыкаў "продажнымі" і "ворагамі народа", а альтэрнатыўных кандыдатаў у прэзідэнты з прафесарскім званнем "дэбіламі" і да т.п.

Адным словам, па ўнутранай сутнасці палітычны рэжым у Беларусі мала ў чым змяніўся з савецкай эпохі. Адбылася толькі адаптацыя сталінскіх часоў да ўмоў XXI стагоддзя ў цэнтры Еўропы, адпаведна, некаторае змякчэнне рэпрэсіўнай машыны. У сталінскія часы асабіста я за падобную грамадскую міжнародную кампанію ў абарону Белавежскай пушчы ўжо даўно быў бы расстраляны ці, прынамсі, атрымаў бы гадкоў 25 лагераў, ў брэжнеўскія часы за гэта я быў бы змешчаны ў псіхушку ці дэпартаваны з краіны, то сёння мяне "ўсяго толькі" пазбавілі правы на прафесію і годнае матэрыяльнае існаванне.

Сутнасць паднятага  мною ў гэтым тэксце пытання ў наступным. На мінулым тыдні мне патэлефанавала карэспандэнт інтэрнэт-партала TUT.BY Кацярына Сінюк, сказала, што яна даследуе сітуацыю з адстрэлам жывёл і вядзеннем паляўнічай гаспадаркі на асабліва ахоўваемых прыродных тэрыторыях і папытала кансультацыю па гэтай тэме. Гутарка атрымалася доўгім, былі закрануты розныя пытанні. Я неяк не падумаў, а ў гутарцы пытанне не стаяла, што вынікам будзе публікацыя. Учора гляджу, у навінах прайшоў анонс "Ці заўсёды ў Беларусі адстрэльваюць толькі старых і хворых зубраў?". Зірнуў тэкст, так і ёсць, значная частка яго пададзена як палеміка паміж мною і маімі апанентамі.

У мяне заведзена правіла - перш чым публікаваць інтэрв'ю са мной, я прашу журналістаў спачатку ператэлефанаваць і прачытаць тэкст, каб пазбегнуць памылак і недакладнасцяў. Праблема журналісцкай інтэрпрэтацыі добра вядомая: журналіст не можа ва ўсім дасканала разбірацца, таму часам напіша такое, што толькі за галаву хапаешся. Мая методыка дагэтуль працавала добра, без збояў (апошні добры прыклад тут).

Гэтым разам адбылася адна прамашка. У цэлым усё звычайна, але няслушнай апынулася адна цытата: "В Беларуси уже 15 лет ведется охотничье хозяйство, и охотхозяйства у нас имеют многолетний опыт по организации охоттуров для иностранных граждан, отмечает Георгий Козулько. Однако, по его словам, убивают не больных, а лучших животных! Дескать, иностранный охотник платит большие деньги не для того, чтобы увезти с собой "дохляка", а чтобы добыть элитный трофей." Па-першае, у нацыянальным парку "Белавежская пушча" ўжо 15 год вядзецца паляўнічая гаспадарка, а не ў Беларусі. Па-другое, паляўнічы едзе ў надзеі забіць лепшага, элітнага звера, а не здыхляка ці хворага. Фраза "убивают не больных, а лучших животных" абсалютна няслушная! У гутарцы з журналісткай гаворка ішла пра тое, што ў нацыянальным парке адсутнічае грамадскі кантроль і галоснасць у стаўленні правядзення паляванняў і селекцыі, што маюцца выпадкі абуральных парушэнняў правіл палявання і адстрэлу жывёл. Я неаднаразова чуў пра такія прыклады ад мясцовых працаўнікоў і жыхароў. Таму калі нам кажуць, што адстрэльваюць хворых зубраў, то насамрэч, мы не можам са 100% упэўненасцю сказаць, што гэта так. Бо інфармацыя зачынена, яе незалежная праверка немагчымая і доступ грамадскіх інспектараў адсутнічае.

Зрэшты, відаць, так трэба было, каб здарыўся вось такі ляп. Чаму? Таму што дзякуючы гэтаму яшчэ раз з усёй відавочнасцю выявілася духоўная бедната і маральная ганебнасць тых, хто сёння кіруе Белавежскай пушчай. Той, хто знакам, што такое каханне, душэўны боль, самааддача ў справе, непахіснасць духу і вера ў праўду, той ведае, што такія рэчы за грошы не купляюцца. Гэты стан душы, якое даецца і ідзе да чалавека "зверху". Таму пасля маіх шматлікіх публікацый і выкрыццяў у абарону Белавежскай пушчы на працягу апошніх 10 лёт казаць у мой адрас "У нацыянальным парку "Белавежская пушча" довады былога супрацоўніка Георгія Козулько адмаўляюць, лічачы, што яго словы - "вынік засваення заходняга фінансавання"...

Што сказаць? Такое казаць могуць толькі тыя, хто бедныя духам, слабыя сэрцам і бедныя розумам. У публікацыі "Неабходнасць усеагульнага пакаяння" я нядаўна пісаў, што цяперашняя адміністрацыя Белавежскай пушчы ўвасабляе верх амаральнасці, бездухоўнасці і амаральнасці, а нядаўна звольнены дырэктар з'яўляўся галоўным генератарам усяго гэтага. Як бачны, "генератар" адключылі, а "сетка" працягвае спраўна працаваць у тым жа рытме. Гэта сведчанне глыбіннай духоўнай паталогіі той супольнасці, якое за 10 гадоў метадам стараннага адбору стварылі ў нацыянальным парку "Белавежская пушча". Горш усяго, што навуковыя служэлыя сталі актыўнай часткай гэтай бездухоўнай, амаральнай "машыны". Калі раней навуковаму аддзелу адводзілася галоўная роля ў выглядзе пасіўнай шырмы для прычынення палітыкі знішчэння Белавежскага першабытнага лесу, то, як бачны, сёння асобныя прадстаўнікі мясцовага навуковага калектыва апусціліся да духоўнай ганебнасці і сталі актыўнымі рупарамі прапаганды ў духу горшых сталінскіх часоў.

Увогуле, у Белавежскай пушчы сёння існуе найвелізарная супярэчнасць - з аднаго боку выдатны Вялікі Лес як Сусветная спадчына чалавецтва, з іншага боку духоўна палыя людцы, якія кіруюць гэтым Вялікім Лесам, а дакладней, знішчаюць яго. Як дазволіць гэту супярэчнасць? Народжаны поўзаць лётаць не можа. Балота з застойнай вадой не здольна да самаачышчэння. У Белавежскай пушчы патрэбныя радыкальныя змены, патрэбна вялікая "чыстка і прамыванне". Трэба не толькі ўсведамленне і ўсеагульнае пакаянне, але і шматлікія практычныя меры, якія прапанаваны мною ў Адкрытым лісце Прэзідэнту Беларусі. Без гэтага немагчымыя маральнае ачышчэнне і духоўнае адраджэнне людзей, якія жывуць і працавальных сярод Вялікага Лесу. А без гэтага няма будучыні ні ў Вялікага Лесу, ні ў людзей, з ім злучаных.

http://bp21.livejournal.com/84232.html