Сяргей ЗАКОННІКАЎ 

На Кубе, дыктатарскі рэжым якой адным з першых павіншаваў беларускага кіраўніка з чарговай «перамогай», маецца праваабарончы рух пад назвай «Жанчыны ў белым адзенні». Нягледзячы на неймаверныя цяжкасці, смелыя і мужныя кубінкі дасягаюць значных вынікаў у барацьбе за свабоду.

Пасля разгону мірнай пратэстнай маніфестацыі ў Мінску супраць фальсіфікацыі прэзідэнцкіх выбараў мясцовая ўлада таксама рашыла тэрмінова сшыць сабе «белае адзенне». Але нічога не атрымліваецца. Апратка выходзіць змрочная, на ёй выразна відаць плямы крыві бязвінных людзей і белыя ніткі хлусні. Драпежных каршуноў у спакойных галубкоў, як ні старайся, не пераробіш. Падзеі 19 снежня 2010 года засведчылі, што не апазіцыя перайшла рубікон, а сам беларускі рэжым пераступіў мяжу — ад аўтарытарызму скаціўся ў жорсткі таталітарызм.

Цяжкія пакуты, якія выпалі на долю амаль усіх кандыдатаў у прэзідэнты, іншых арыштаваных на плошчы Незалежнасці, з аднаго боку, а з другога — масіраваныя ліслівасць, хваласпевы ў адрас «палітычнага доўгажыхара» , якія ліюцца з тэлеэкранаў, змусілі прыгадаць невядомага многім чытачам героя рэвалюцыі і вайны, партыйнага і савецкага дзеяча Марцям’яна Руціна (1890 – 1937). Гэты смелы чалавек у 1930 годзе выступіў са зваротам «Ко всем членам ВКП(б)», у якім абвінаваціў Іосіфа Сталіна ва ўзурпацыі ўлады, за што трапіў за краты. Калі ў верасні 1934 года пасля першага з’езда савецкіх пісьменнікаў ён праз газеты пазнаёміўся з прамовамі, поўнымі дыфірамбаў дэспату, Руцін у лісце родзічам з турмы з’едліва пісаў: «Классическая демонстрация восторженного холопства! Так и напрашивается по сему случаю к декламации следующий неизданный отрывок из «Фауста» (геніяльная трагедыя нямецкага пісьменніка Ёгана Вольфганга Гётэ. — С.З.):

«И если здесь свободу нам дарят/ И быть открытым я вполне дерзаю,/ тогда хотя душой я демократ, / Тебе, тиран, я когти лобызаю!

Церемониймейстер: Лишь когти? Нет, почет мне этот мал! / Идите дальше, демократ великий.

— Что ж мне велит священный ритуал?

Церемониймейстер: Облобызать часть заднюю владыки».

Менавіта так выглядаюць паводзіны некаторых тутэйшых, расійскіх і еўрапейскіх тусоўшчыкаў на палітычным полі Беларусі. Але я хачу падкрэсліць дзве важныя дэталі з прыгаданага. У сталінскай турме вязень чытае газеты і піша лісты родзічам, якія даходзяць да адрасата! А ў ХХІ стагоддзі пра людзей, якія трапілі ў беларускія вязніцы, нельга атрымаць звесткі. Ні родным, ні адвакатам не даюць магчымасці ўбачыцца з імі, што нараджае ў грамадстве трывожныя думкі. Я таксама задаю пытанне: «Дзе Уладзімір Някляеў, што з ім? Чаму няма дакладнай інфармацыі пра стан здароўя астатніх арыштаваных?»

Мясцовыя «тэлешасцёркі» стараюцца прыкрыць злачынства рознымі спосабамі: займаюцца падтасоўкамі, фастрыгуюць паклёпы на лідараў апазіцыі, круцяць хвалебныя інтэрв’ю заангажаваных назіральнікаў, а таксама верных сяброў адыёзнага рэжыму — расійскіх, «паточаных моллю» палітыкаў Г. Зюганава, А. Мітрафанава, пісьменніка А. Праханава, якія заўсёды на падхваце і кожны раз гатовы ўслаўляць «выключную адкрытасць і дэмакратычнасць выбараў» у Беларусі.

«Аракул» з ліку тэлевядучых, якія мелі «бледны выгляд», калі паспрабавалі давіць на дэмакратычных кандыдатаў у прэзідэнты на агульных дэбатах перад выбарамі, у нядаўняй перадачы, каб «закляйміць апазіцыянераў», сабраў да кучы сюжэты разгону дэманстрацый па ўсім свеце. Марная справа! Падзеі ў Мінску, калі 50 тысяч мірных грамадзян стаялі на плошчы на вялікай адлегласці ад уваходу ў Дом ураду, не паддаліся на правакацыі спецслужбаў па ўзламванні дзвярэй, не ўдзельнічалі ў пагромах, абсалютна непадобныя на тыя, што адбываліся ў Егіпце, Іраку, Венгрыі, Арменіі, Малдове, а тым больш у Калумбіі, што знаходзіцца пад пятой наркабаронаў, з якімі там ідзе сапраўдная вайна. Пра такія хлуслівыя выказванні ў народзе кажуць груба, але дакладна: «Параўнаў «нешта» з пальцам!»

У мяне да афіцыйных журналістаў, экспертаў ёсць пытанне: калі ваш кумір перамог справядліва, то чаго вы так доўга апраўдваецеся, з ранку да начы круціце па ўсіх беларускіх і рускіх каналах фальшыўкі? Чаму нават у суботу і нядзелю не даеце людзям адпачыць, а забіваеце тэлеэфір шызафрэнічнай лухтой?

Ва ўспамінах «Год за год» рускі пісьменнік Ю. Кубланоўскі прыводзіць словы французскага філосафа Жан-Жака Русо, які ў трактаце «Аб грамадскай дамове» (1762) абгрунтаваў права любога народа на звяржэнне абсалютызму: «Долг каждого — любить Родину, быть неподкупным и смелым, хранить ей верность, даже ценою жизни». А затым кажа: «Но в том-то и дело, что «ценою жизни» (жизней!) оплачивается не любовь /…/ к Родине, а продление власти негодяев, стоящих у ее руля. Жертвовать жизнью для Родины — благо; ради них — глупость: не стоят они не то что «твоей жизни», но даже выеденного яйца». Слушныя, патрэбныя для кожнага народа і асабліва для беларусаў развагі!

У свеце сёння назіраюцца дзве відавочныя тэндэнцыі: кругавая парука, узаемная падтрымка паміж аўтарытарнымі рэжымамі і ўзмацненне насілля, гвалту ўнутры гэтых краін, наступ уладаў на правы і свабоды чалавека, на дабрабыт людзей. Калі міжнародная супольнасць аб’яднанымі намаганнямі не спыніць гэты ганебны працэс, то не выключана, што аўтакраты могуць перамагчы і ў развітых краінах.

А ў Беларусі тым часам пачалося сапраўднае «паляванне на ведзьмаў». Дэмакратычна настроеных людзей цягаюць на допыты, ідуць ператрусы ў офісах грамадскіх арганізацый, у кватэрах. Ну і як цяпер будуць глядзець у вочы мужным беларусам апекуны рэжыму — прэзідэнт Расіі Д. Мядзведзеў, папа Рымскі, Патрыярх Маскоўскі і ўсяе Русі Кірыла, асобныя еўрапейскія «дэмакратызатары»?

Беларускі рэжым трымаецца на гарбе расіян, народаў краін Еўразвязу, ЗША, бо суседка дапамагае газам і нафтай, а міжнародныя банкі, фонды, якія выдзяляюць пазыкі, папаўняюцца ўсімі краінамі-донарамі. А ўрады гэтых краін бяруць грошы ў падаткаплацельшчыкаў. Дык ці спытаўся хто ў іх — згодныя яны з гэтым?

Маніфестанты ў Мінску выйшлі для таго, каб тыя, хто зрабіў дзяржаву сваёй вотчынай і кармушкай, ведалі, што людзі бачаць усё, каб не думалі, што могуць нахабна хадзіць па іхніх галовах.

Людзі хочуць не дэмагагічнай свабоды, за якой у беларускім выпадку выразна відаць турэмныя краты, а сапраўднай, непасрэднай волі дзеянняў ва ўсіх сферах жыцця і разнастайнасці меркаванняў з любой прычыны.

Яны імкнуцца не да дзяржаўнага перавароту, не да «сацыялістычнай» і не да «буржуазнай» дэмакратыі, а да той простай, зразумелай жыццядзейнасці, калі ўлада не перашкаджае грамадзянам зарабляць, паляпшаць дабрабыт, не заціскае раты, не вешае на вушы хлусню.

Свободные новости плюс