Эдуард Акулін - паэт, перакладчык, бард. Нарадзіўся ў 1963 годзе ў вёсцы Вялікія Нямкі на Веткаўшчыне. Скончыў Гомельскі дзяржаўны універсітэт і асьпірантуру НАН Беларусі. Працаваў настаўнікам, загадчыкам філіі Літаратурнага музея Максіма Багдановіча "Беларуская хатка", намеснікам галоўнага рэдактара часопіса "Першацьвет", загадчыкам аддзела паэзіі часопіса "Полымя". Цяпер - намеснік галоўнага рэдактара часопіса "Дзеяслоў", а таксама - намеснік старшыні Саюза беларускіх пісьменьнікаў.

Аўтар кніг паэзіі: "Лес дзённага асвятлення" (1988), "Пяшчота ліўня" (1990), "Крыло анёла" (1995), "Радно" (2000), "Непрычалены човен" (2003),  драматычнай містэрыі "На Каляды" (1996), шматлікіх перакладаў з украінскай, польскай, літоўскай і нямецкай моваў, а таксама двух песенных магнітаальбомаў : "Мая Крывія" (1995), "Як яна і я" (2000) - і кампакт-дыскаў "Напачатку была Песьня" (2003), "Песьні залатой Крывіі"(2008).

Вершы перакладаліся на ангельскую, французскую, італьянскую, украінскую, расейскую, польскую, балгарскую, славенскую, харвацкую, літоўскую і латышскую мовы.

Лаўрэат Першага нацыянальнага фестывалю беларускай бардаўскай песьні (1993).

Аве Марыя

                  Памяці маці

Час прыйшоў за грахі вініцца...
Памяць паліць гады на тло.
Ды часьцей стала мама сьніцца -
не сама, а яе Сьвятло.

Мне на гэта Сьвятло маліцца -
покуль будзе мой шлях відзён...
-Мама, імя тваё сьвяціцца -
хай ад сёньня - да скону дзён.

Гэта ж ты мяне нарадзіла.
Што змагла - то ў жыцьці дала...
Ты і ёсьць для мяне Радзіма.
Не прывыкну казаць - была.

Паганіні

Вочы майстра - сьляпыя пальцы -
па вяках пракладаюць шлях.
Ды чамусьці аб струны раніцца
да крыві найчасьцей душа.

Як самому з сабою справіцца?
Па анёлу на дзьве рукі...
Калі пальцы, як сьвечкі, плавяцца -
сьлёзы просяцца ў жабракі.

Падпілоўвала здрада хіжая,
падпільноўвала кожны крок...
Тройчы ўмёршы - ніхто ня выжыў шчэ,
нават Бог. Паганіні змог.

Арда

                        Вользе Іпатавай

У чужынцаў - звычка такая -
за сабою паліць масты.
Як разгублена вол рыкае,
як дрыжаць між павекаў ксты...

А дымы над бязьмежным краем
працінаюць стрэл сьпічакі...
Гэта Бог за грахі карае
вузкавокі, як крымчакі.

Твар Іуды між хмар лунае,
упіліся ў душу цьвікі.
Сонца-шчыт у руках Мамая
не заходзіць аж тры вякі...

Не змазолелі ў кроў калені,
не прадалі душу ў ярмо.
Спакон веку свабоду мелі
і сягоньня не аддамо!

Грэшнік

Хай за гэта мяне караюць,
хай за праўду распнуць, і ўсё ж -
заміж крыжа ў душы хаваю,
як Варава, халодны нож.

Абвіла, як зьмяя, дарога,
дні згарчэлі на лебяду.
Не з крыжом, а з нажом да Бога
на паклон у царкву іду...

Крыж - у Бога, а нож - у Сьмерці,
а душа у мяне баліць.
Як жагнаюся, дык у сэрцы
крыж аб нож серабром зьвініць.

Грэх

Стаючы паміж дзьвюх дарогаў,
выбіраю ня рай, а грэх.
Я прашу дараваньня ў Бога, -
толькі бачу вочы твае...

Ночы ў сноў адняла трывога,
перарваўся анёльскі сьпеў.
Я прашу дараваньня ў Бога, -
толькі бачу вусны твае...

Праклінаючы ў думках злога,
у пустой, як душа, царкве
я прашу дараваньня ў Бога, -
толькі бачу грудзі твае...

Прынікаючы да нічога,
у сьляпой, як сусьвет, журбе
я прашу дараваньня ў Бога, -
я прашу дараваць - цябе.

Сьлед

Не ў Евангельлі,
а у гліне
віфліемскай
згубіла сьлед
небаверная Еўфрасіньня...

Бог заўважыў
яго
і з гліны
той спачатку
зьляпіў цагліну,
а пасьля -
беларускі сьвет.

Пацалунак Іуды

Дух Гасподні лунаў над сьветам,
цела ела цьвікоў іржа,
а ўжо ён, пацалунак гэты,
споўз, як смоўж, на зямлю з крыжа.

Камнем кануць народы ў Лету,
час застанецца без замкоў...
Толькі ён, пацалунак гэты,
пераможа арду вякоў.

Ноч агорне крылом планету,
Госпад вернецца, каб судзіць...
Ну, а ён, пацалунак гэты,
будзе ў цемры Яму сьвяціць.

Бой з сабой

І гарачы сінайскі вецер,
і грыфоны - сьляпой ардой -
мелі, Госпад, цябе наўвеце,
калі ты распачнеш свой бой.

І жанчыны у чорным зрэб'і,
і аракулаў гулкі рой
мелі, Госпад, цябе наўвеце,
калі ты распачнеш свой бой.

І апосталы - твае дзеці,
і Анёл з залатой трубой
мелі, Госпад, цябе наўвеце,
калі ты распачнеш свой бой.

Але кожны з іх, чуеш, кожны
сьніў трыумф пераможны твой.
І ніхто й не падумаў, Божа,
што ты бой распачнеш з сабой.

Залатая мая

На ускраіне небакраю
не карай мяне нематой...
Залатая мая, залатая,
ля самоты маёй пастой.

Аддаю табе ўсё, што маю,
нават тое, што іншым даў...
Залатая мая, залатая,
я нікога так не кахаў.

Прыгубіўшы сьлязу адчаю,
без цябе мне куды ляцець?..
Залатая мая, залатая, -
залацей за жыцьцё і сьмерць!

Жыве Беларусь!

                             Братам па пяру і крыві ахвярую

Насуперак грозным тыранам,
насуперак Злу і Мане
жывем не ў балотным тумане,
жывем не ў сьляпым табуне...

Жывем, як Купала і Колас
калісь загадалі нам жыць...
Жывем без аглядкі на голас,
што зранку да ночы сіпіць:

- Прадайце Радзіму і Мову,
аддайце на зьдзек прыбышу
і Бога, і роднае Слова...
Прадайце сьвятую Душу...

Я - бог, бо я ўладу вяршу!..

І нехта з нашчадкаў Іуды,
хто страхам і здрадаю жыў,
спаймаўся на д'яблаву вуду,
душу у ламбард залажыў,

ня згледзеўшы нават, што цэннік
ад часу Пілата ўсё той -
трыццатнік - за брата, хоць геній,
хоць зеўрае лоб пустатой...

Ды, дзякаваць Богу, ёсьць Людзі,
якіх не прадаць, не купіць,
чый Дух не скарыўся аблудзе,
каго - ні разьбіць, ні спыніць!

Дык станем, браты мае й сёстры,
у шчыры і шчыльны хаўрус
і так, як Малітву, - узьнёсла
прамовім: - Жыве Беларусь!

                  22 кастрычніка 2006 г.