Галіна Арцёменка

Пасля заяў Мінскага начнога клуба "Dozari", што рускім быць модна, беларусы павінны ведаць як на самай справе людзі ставяцца да рускіх. Аб гэтым я напішу толькі то, што перажыла асабіста. Нас беларусаў за мяжой ўсе іншыя народы лічаць рускімі. Практычна ніхто не ведае дзе такія людзі як беларусы жывуць. І гэта пры тым, што мы краіна заснавальнік ААН. Праўда гісторыю ВКЛ вывучаюць, але ВКЛ лічаць краінай летувісаў, а не беларусаў. Канешне, гэта вельмі непрыемна.

У сувязі з тым, што мы асацыюемся з рускімі, да нас і стаўленне як да рускіх. Ўсе эмігранты ў Нямеччыне праходзяць моўныя курсы. Я таксама хадзіла на гэтыя курсы. З усіх курсаў нас з быўшага СССР было толькі трое:  я, дзяўчына з Летувы і руская немка з Алтая. Ўсе астатнія былі з іншых краінаў. Выкладчыца была немка і жутка ненавідзела рускіх, бо яе родную цётку, калі тая была яшчэ падлеткам, згвалтавалі рускія салдаты у часы Другой сусветнай вайны. Да дзяўчыны з Летувы яны ставілася з павагай і часта размаўляла з ёй пра ВКЛ. І калі я сказала, што ВКЛ - гэта краіна  беларусаў-ліцьвінаў, то твар у дзяўчыны з Летувы перакасіла ад ненавісці і злосці. Руская немка з Алтая таксама чамусьці дрэнна ставілася да беларусаў, бо там на Алтаі у іх мясцовыя абарыгены кралі скаціну і кур. Такое уражанне, што гэта беларусы ездзілі на Алтай красці ў іх гэтую няшчасную скаціну і кур. Выкладчыца з курсаў папрасіла іх каб мне не дапамагалі, але і без гэтай просьбы яны не "гарэлі" жаданнем мне дапамагчы.

Была на курсах чалавек 7 палякаў, якія вельмі дрэнна ставіліся да рускіх, хаця я увесь час і ўсіх папраўляла - я беларуска. Былі румыны, якія таксама дрэнна ставіліся да рускіх. Венгры, нават, не размаўляюць, праходзяць міма, як каля сабакі. Ўсе прадстаўнікі экзатычных краінаў глядзяць як ставіцца выкладчык: добра - і яны добра, дрэнна - то адпаведна.

Кожныя заняткі пачыналіся з таго, што выкладчыца расказвала, якія рускія дрэнныя. Натуральна, што ўсе пачыналі ўспамінаць нанесеныя абіды іх краіне быўшым Савецкім Саюзам і ўсе да мяне ставіліся як да таго хто ім прычыніў гэтыя абіды. Са ўсёй групы толькі два чалавека аднесліся да мяне як да ахвяры, якую несправядліва пераследуюць. Гэта Рыта з Бразіліі і Франк з Афрыкі, абое чорныя. Франк з-за таго, што сам пераследуецца з-за колера скуры, а Рыта - проста добрая душа.

Палову курсаў я цярпела, хаця кожны дзень плакала (прычыны гэтых слёз я апускаю), але у другой палове я ужо не вытрымала. Ўзарвала мяне ў'етнамка з Ханоя. Калі яна ужо зацьвенькала як ім дрэнна жылося пры рускіх (і похр... што я беларуска), то я буквальна ўскочыла са свайго месца і прыпомніла выкладчыцы і Гітлера, і спаленыя вёскі, і СС, і ўсё што ўспомніла (бо гэта ж яна кожны дзень правакавала гэтых людзей супраць мяне). Пра Гітлера яна пагадзілася, бо з яе слоў гэта не немец, а аўстрыец, а пра СС яна сказала наступнае - СС паліла вёскі, бо людзі не падпарадкоўваліся законам. І тут мяне панесла яшчэ больш: я напомніла, што гэта была акупацыя, а мы людзі, а не унтэрменшы. 

Мяне спасла зіма, яна была ў той год з марозамі. Ў адзін з марозных дзён я адзела на заняткі шубу з мерлушкі і норкавую шапку. Вы б бачылі як мяне мяне абступілі аднакурснікі і ўсе прасілі пагладзіць шапку і шубу, з якой завісцю глядзелі на гэта адзенне румыны. Гэта была убойная сіла, якая імгненна змяніла адносіны да мяне. Наканец-то, у мяне сталі спрашываць пра Беларусь. Падышоў такі Сіба са Шры-Ланка і пытае: "Фрау Арцёменка, а ты што такая багатая, што ў цябе такое адзенне?". "Не, Сіба, у нас ўсе так жанчыны адзеваюцца"- адказваю я. "Фрау Арцёменка, а ці ёсць у вас  хаця б адно прадпрыесмтва ў тым горадзе дзе ты жывеш?" - зноў пытае Сіба. "Сіба, ды у нашым горадзе больш за 200 прамысловых прадпрыемстваў, больш за 20 вялікіх будаўнічых кампаній, больш за 10 транспартных фірм, больш за 10 бытавога абслугоўвання , каля 20 навуковых і праектных інстытутаў..." -пералічвала я Тут ён схапіўся за галаву і перабіў мяне: "Гэта столькі прадпрыемстваў і кампаній? А ў нас хаця б было б адно на ўсю краіну і то гэта вялікае шчасце". І к гэтай бяседзе падключыліся іншыя экзоты, якія таксама казалі, што ў іх горадзе ні аднаго няма прадпрыемства. І я тут зразумела, што Беларусь зусім не развіваючаяся краіна.  Такі статус выгадны толькі адной краіне - Расеі, каб мы былі развіваючыміся, бо такім краінам патрэбен "апякун". Нас гэты "апякун" толькі тармазіць ў сваім развіцці.

Наша нявестка увесь час змагаецца са сваім шэфам, каб ён не называў яе рускай, бо тут рускія жанчыны асацыююцца са словам прастытутка. Ледзьве яго заставіла называць яе беларускай. Негледзячы на то, што яна сябруе з рускімі (і, нават кума ў яе руская, праўда, кум украінец) і размаўляе на рускай мове, але сваіх дзяцей не дапускае гуляць з рускімі дзяцьмі. Па двух унуках (6 і 7 год) рана яшчэ што-небудзь казаць, а па старэйшаму (каля 15 год) можна ужо і зрабіць вынікі, што з гэтага атрымалася.

Хлопец яшчэ з дзіцячага садку сутыкнуўся з тым, што ён нейкі не такі як трэба. У дзіцячым садку ужо бацькі (і не толькі немцы) вучылі сваіх дзяцей каб яны не гулялі з рускім. А мы ужо к гэтаму часу зразумелі, што нам беларусам будзе вельмі цяжка выжываць. Чым рэальна мы валодаем, дык гэта тым каб выхаваць вельмі шляхетных і ў той жа час моцных фізічна і псіхічна і вельмі развітых і адукаваных дзяцей. Так што цэнтрам ўсясвету сталі нашы ўнукі. Першы ўнук - першы эксперымент. Яшчэ да школы аддалі ў каратэ і музыку (гэта не кружкі, а школы). Яму цяжка дасталася пачатковая школа. Дзеці і ваду лілі: і ў чаравікі, і ў ранец, і абражалі і шмат яшчэ чаго. Настаўніца ўсё рабіла для таго, каб ён застаўся ў ніжняй па статусу школе. Праўда мы паднялі сапраўдны бунт, што потым гэтую настаўніцу пазбавілі права выкладаць ў гэтым краі, а дырэктара (пры тым заслужанага настаўніка па Баварыі) выправілі на пенсію. У нямецікх дзяцей разуменне такое - раз рускі, значыць п'яніца, бандыт, наркаман. Дзеці пытаюць у  ўнука: "Твой бацька п'е". "Не" -адказвае ўнук. "А маці п'е" -зноў пытаюць дзеці. "Не. Ніхто у нас не п'е", - адказвае ўнук. "А як так, усе рускія п'юць" - зноў кажуць дзеці. "Дык мы не рускія, а беларусы" - працягвае размову ўнук. На наступны раз дзеці пытаюць: "А як называецца банда, у якую уваходзіць твой бацька". У ўнука як кажуць "шары на лоб": "Ды ніколі ён не уваходзіў і не уваходзіць ў ніякую банду. Папа працуе ў Вэркштаце". Былі ў класе і дракі. Аднойчы на ўнука адначасова напала 5 хлопчыкаў. І ён іх ўсіх пабіў, ды так што некаторыя з іх плакалі (заняткі ў каратэ ды багатырскі вес прыгадзіліся). Яшчэ прыгадзіліся заняткі музыкай ды раскрыўшыяся здольнасці да рысавання (заняў першае месца па Баварыі). Дзякуючы напружанай працы (заняткі ў школе, каратэ, музыка, заняткі па рысаванню) далі яму магчымасць стаць больш умелым за іншых ў класе, а за гэтым прыйшло і прызнанне яго аўтарытэта (канешне, на узроўні спачатку класа, а потым і школы). Яго выбралі старастай класа, у яго амаль увесь клас ў сябрах, бацькі ужо не шарахаюцца ад рускага, а дзеці ужо добра ведаюць, што ён не рускі, а беларус. Дзеці сталі цікавіцца Беларуссю і ўнук часта распрашывае мяне пра гісторыю Беларусі, пра культуру і г.д. Я, канешне, расказваю яму пра Беларусь, а не пра Расею. Сейчас ўнук памяняў школу, бо яны пераехалі ў наш горад. Ў новай школе адбылося выясненне адносінаў з ўнукам і зноў давялося выясняць адносіны ў бойцы. Праўда тут ужо быў адзін турэцкі хлопчык. Ўнук атрымаў перамогу над ім і дзеці (нават турэцкія) вельмі абрадаваліся, бо ён ўсіх "даставаў". Праўда, потым у яго запыталі: "Ілля, цяпер ты будзеш нас "даставаць"?". На што ўнук адказаў: "Я нікога не "даставаў" і "даставаць" не буду. Я толькі адказваю, калі мяне "дастаюць". Так што нікога не бойцеся. І гэты хлопец таксама ужо вас не будзе "даставаць". У яго сябры немцы ды туркі, а вось рускіх дзяцей ён не разумее і не любіць. Ён не выносіць нахабства, хамства, несправядлівасці, няпраўды. Сам ён да дарослых звяртаецца толькі на вы, нават, да нас - бабушка вы, дзедушка вы, хаця малодшыя ўнукі ужо кажуць - баба Галя, дзед Жэня. Ён не ўстане перайсці на тыканне да дарослых ці звяртацца па імені, як цяпер модна.

На самай справе стаўленне да рускіх вельмі і вельмі дрэннае. Аднойчы у нас з аднаго прадпрыемства звольнілі 80 чалавек рускіх немцаў, толькі за тое што адзін з прадстаўнікаў гэтай групы некалькі разоў прыйшоў на працу выпіўшы. Яго папярэджвалі, але ён рабіў па-своему. Звольнілі яго і ўсіх астатніх.

Там дзе рускія, там наркотыкі. Аднаго хлопца пасадзілі за наркотыкі, а бацька вырашыў выследзіць тых хто яго ўцягнуў ў гэтыя наркотыкі. Выследзіў не бацька, а бацьку выследзілі: бацьку збілі да непрытомнасці, завезлі ў лес і яшчэ жывым спалілі. Немцы убачылі як яго паляць і выклікалі паліцыю, іх потым пералавілі. Аднаму нашаму сыну дасталася кватэра пасля рускага наркамана, які памёр ад заражэння крыві, дык мы потым вызывалі службу каб прадэзынфекаваць кватэру. 

Пасля нападу Расеі на Украіну, ўсе тут рускія падтрымліваюць Пуціна і вайну ва Украіне. А я, асабіста, не то што размаўляць, а, нават, глядзець у іх бок не магу. Я не магу зразумець такога, каб людзі падтрымлівалі вайну. Вайна гэта нешта жахлівае, чаго нельга дапускаць, а не то каб ёй радавацца. Калісці мой дзед расказваў такое прадказанне: "Вось гэтая дзяржава распадзецца. Апошнім будзе цар мечаны і будзе кіраваць са сваёй жонкай. А потым пачнуць збіраць народы і адразу пачнецца вайна. Вайна будзе жахлівая, ўсё агнём, мячом пяройдзе. На зямлі практычна не застанецца людзей. Чалавек чалавека будзе рады сустрэць. І на земле будзе жыць толькі жоўтая раса". Тады гэта прадказанне было фантастыкай, але і сапраўды Гарбачоў быў мечаным і апошнім. Ды і яго жонка была з ім побач. Ніякія збіральнікі народаў нам не патрэбны, а тым больш абараняць нейкі фантастычны "рюський мир".

Украінцы нічога такога не зрабілі супраць Расеі, каб тыя пачалі вайну. Пазбавіцца ад клептакратыі, мець свабоду і незалежнасць - гэта не толькі права народаў, гэта умовы для іх развіцця і росквіту. І за такое жаданне Крэмлёўская гэбня паслала кадыраўскіх і асецінскіх галаварэзаў забіваць украінцаў. Мозг адказваецца аналізаваць гэтыя дзеянні.

Быць рускім гэта не модна, гэта агідна і быць з рускімі крайне небяспечна, як на бытавым узроўні, так і на міждзяржаўным.

club.belaruspartisan.org