Алесь КЛЫШКА - карэнны мінчук у трэцім пакаленні.

Нарадзіўся ў 1948 годзе ў сям'і, дзе было пяцёра дзяцей. Пасля заканчэння вечаровай школы паступіў у Беларускі палітэхнічны інстытут (БПІ). Працаваў на МАЗе, гуляў у футбол за каманду "Тарпеда". Пасьля перайшоў на працу ў БПІ, абараніў дысертацыю, кандыдат тэхнічных навук. Падрыхтаваў доктарскую, ды абараніць яе замінала хвароба. Працаваў ў НДІ прыкладных фізічных праблемаў Белдзяржуніверсітэта. Мае сям'ю. Ужо дарослыя сын і дачка, дзьве ўнучкі.

Першая кніжка паэзіі "Ад каранёў да кроны" выйшла ў 2002 годзе. Наступныя - «Далёкае і блізкае» - 2004; "Абярог" - выбраныя вершы - 2008; "Мінская зямля" з аднайменнай паэмай, а таксама ўспамінам сястры Ірыны пра Мінск ваеннага і пасляваеннага часу - у 2010; "Даравальная нядзеля. Кніжка для дзетак" - 2010, прысвечаная ўнуку Ясіку; потым "Минская земля. Семейный архив", дзе скарочаны пераклад паэмы, а таксама ўспамін сястры Ірыны і перапіска ваеннага часу з бацькам-франтавіком. Мае выбуховы паэтычны патэнцыял, які пакуль што як след не раскрыты.

Падрыхтаваў і выдаў кнігу дзённікавых запісаў сваго дзеда Іосіфа Голубева "Шчасьце маё" - 2005, запісы прысвечаныя падзеям за 1916 - 1923 гады ў Менску.

У сааўтарстве з інакам Мікалаем, які вядомы шырэй як паэт Зьніч, выдаў кнігi "Жыровіцкія камяні" - 2005; "Шлях да Жыровічаў" - 2007.

Сон касы

Так цiха... Чуваць: павуцiны
На роўнядзь вады ляглi. 
I выйшлi з казкi ялiны, 
Свае апусцiлi галiны
Да берага срэбнай ракi.

Заснуў за пагоркам вецер. 
Удалечы бачны кастры.
I месяц, да жудасцi ветлы, 
Спусцiўся на дно ракi.

Прыйшла на спатканне дарога. 
Ёй вусны цалуе раса.
I ранку чакае ля стога,
Як страж у маўчаннi строгiм, 
Сагнуўшыся, дрэмле каса.

Восеньская мара

Восеньская мара - быць любiмай, 
Непаўторнай быць i недзялiмай, 
Восеньская мара - проста жыць,
Каб дажджом халодным сум не змыць. 
Бо той боль сардэчны - вельмi блiзкi. 
Шлях, як першы лёд, - даволi слiзкi,
I лiсты яшчэ трымаюць зелень, 
Далягляды паглынае цемень, 
Восеньскай парой у маркоце лета, 
I не ў шлюбны строй яна адзета, 
Бо ў восень раптам закахалася
I апошняму лiсту у тым прызналася. 
Сэрца напаўняюць крыгi-думы. 
Можа, не да любога iду я.
Можа, i грашу - рабую блiзкiх, 
Дазваляю мары быць нячыстай. 
Не хiтрую я i не вiрую,
Проста гэтай восенню жыву я. 
Ведаю, што хутка снег, завея.
Я пад гэтым нацiскам сталею
I сябе прымушу быць халоднай,
Быць бясстраснай, правiльнай, лагоднай.
Буду i ўзорнай, i маўклiвай, 
Паслухмянай буду i шчаслiвай.
I забуду цёплых рук пяшчоту...
Ды сцiскае грудзi лёд чароту.
Птушак не чуваць, снягоў завея...
Я не памiраю - я нямею.
Мужнай станаўлюся, разумею:
Па другому жыць i не ўмею.
Зелянiну лета захаваю,
Што мне з ёй рабiць - i не ўяўляю.
Сэрца шэпча - трэба захаваць.
А цяпер - чакаць... чакаць... чакаць... 

* * *

Дай мне, Божа, свет прыняцi, 
Лёсам мне наканаваны,
Без заганы i багацця. 
Хай мае загоiць раны.

Сэрца, што туга няволiць, 
I балiць, i просiць песнi, 
Сум - хай музыка загоiць, 
I абыдуць злыя весцi.

Каб усе былi здаровы, 
А я сам у адзiноце
Аб сабе ўначы паплачу
I забудуся ў рабоце.

Не губляць дай, Божа, веры, 
Каб было дзе прытулiцца. 
Адчынi у Храм мне дзверы - 
Буду я за ўсiх малiцца.

Тая

Тая, Тая - снег растане... 
Жыць прымусіць мяне Тая, 
Сэнс падорыць, падтрымае... 
Бога ў сэрцы захавае...
Ну, а я яшчэ не кволы - 
змушу зрушыць свае колы, 
Разганю свой воз да раю -
ці жывы я? - запытаю.
Снег сышоў, зіма растане. 
Што адкажа мая Тая?..
Памалюся... боль трываю -
адлятаю, адлятаю...

Мацi

Матухна Радзiма, сорам мне, 
Што ў мяне у цяжкую гадзiну 
Мужнасцi i сiлы не хапiла 
Быць з табою разам у бядзе.

Матухна Радзiма, выбачай, 
Што такiя небаракi дзецi:
Дзе знайсцi такiх яшчэ на свеце - 
Абражаюць свой блакiтны край.

Матухна Радзiма, ўнукi йшчэ 
Падрастуць - ты дачакайся толькi, 
Можа, ў iх другой пабачыш долькi, 
Хтосьцi з iх вадзiцы паднясе.

А пакуль прашу - не адыдзi! 
За твае халодныя далонi,
Твар змарнелы i сiвыя скронi
Нас на смерць цяпер не асудзi.

Не, не згiне з карты родны кут
I не сцерцi назвы Беларусi!
За яе, гаротную, малюся,
Каб пазбавiў Божа ад пакут.

* * *

Жыццё маё - i плач дзiцяцi, ты наталiла малаком,
былi то хлеб, любоў i дом
i ты была сапраўднай мацi.
Слоў не знайсцi - за ўсё ўдзячны:
за дзетак, унукаў i цяпло,
што з часам з дому не ўцякло, i век мiнуў, як сон нябачны.
I завяршальнага акорду Хачу 
пачуць узнёслы гук, - каб не губляць спляценне рук
i крок зрабiць у вечнасць цвёрда.

Болю няма...

Болю няма, ёсць толькі пакута,
Птушкі вясновай песня пачута.
Лісце маўчыць, не шапоча з тугі, 
Роўнядзь ракі парушаюць кругі.

Ўсплёск нечаканы, і зноў цішыня, 
Бачна з масточка ракі быстрыня,
Закалыханы ў высокай траве
Тае туман ў перадранкавым сне.

Лес не шуміць, навальніца далёка, 
Дожджык закрапаў, наперадзе спёка...
Летнія дні і белыя ночы,
Песня Купалля і голас дзявочы.

Неба трымаюць высокія сосны,
Бераг ад бэзу у рэчцы бялёсы,
Моўчкі ўвайшла у ваду чарамша...
Болю няма і спявае душа.

Травень 2011 г.