Пра паходжаньне рускай мовы

Калі "вялікі і магутны"
    Кавалі ў Піцеры,
        Сабраўшыся нячутна,
Міхайла Ламаносаў і Дзяржавін
Да іх у публікі ня мелася пытаньняў.
Бо рознамоўнымі былі народы.
Арыстакратам быў французкі да спадобы
    Ў той даўні час. Агульнага ня мелі.
Масква з Калугаю зусім не разумелі
    Адна другую, а тым больш татары,
Арду з'яднаўшыя на тых абшарах.

Царыца-немка хітра падыходзіць
І пастулат жалезны вынаходзіць:
    Каб зьбіць імпэрыю у маналіт
    Патрэбны - вера, мова і агульны міт
Пра яйца, што з адной кашолкі.
І сьціхнуць на абшарах крыватолкі.
    З агульнай моваю
        Татарын і тунгус,
Башкір, пермяк і фін
            І іншых многа
Рускімі пастануць,
"Обрящут речь" і бунтаваць не стануць
Супраціў трона у адзінай веры,
Бо мова скруціць дрэнныя намеры.
З вялікім вельмі "прымесам ілжы"
    Гісторыю напіша Карамзін.
За ім паўторацца адзін ў адзін
Ўсе міты пра агульнае славянства,
Пра Рурыка дынастыю у панстве,
"Старэйшых" статус для сябе прысвояць,
А землі "маладзейшых" перакрояць.
    Усё, што вымысьляць,
        Як летапіс запішуць.
Няхай цяпер сядзяць цішэй, як мышы
Пад венікам, скароныя народы.
Для развіцьця свайго у іх няма нагоды.

    Ды вышла мова ў іх "зело" карава.
На шліхаваньне турку далі права.
Амбітны і старацельны Жукоўскі
Даў мове каларыт турэцка-львоўскі,
Ў славянску вязь балгар
        Ўнёс цюркскія адценьні.
І гэта так было. Руку на адсячэньне
Даю.
    Аднак ізноў выходзіць слабавата.
І імпэратар не шкадуе "злата".
Ліцэй загадвае зрабіць 
        Ў Сяле тым Царскім.
І юнакоў збіраць туды дваранскіх
Найлепшых.
        Іх вучыць
І ім магчымасць даць
Сябе на розных мовах забаўляць.
Настаўнікаў паставіць наймудрэйшых
Хай вучаць іх пісаць трактаты, вершы.
Усё дазволена, каб вынік атрымаць...
З'явіўся Пушкін. Вершы стаў складаць.
Ён мову шліхаваў.
        Як дыямант "Кімберлі".
І рускія калмыкі не памерлі.
АЛЕ
    "арапска кроў" пачне ўскіпаць.
Стаў Пушкін гучна ВОЛЮ выклікаць.
А РУСКІМ ВОЛЮ нельга дазваляць,
Якія ёсць кангламерат народаў малых:
Мудрэйшыя з "жыдоў",
            Астатнія з "адсталых".
Прыціснуў добра ўсіх "ВЯЛІКІ І МАГУТНЫ".
Дасюль ад тых часоў
Нас "ВЕЛІЧНАСЬЦЮ" мучыць.
Запуталіся ў гэтай павуціне,
    Паверыўшыя ў міт,
І мусяць ціха гінуць.
Імпэрскі ж дух жывы
        Й ніколі не пакіне
АРДУ,
    З'яднаную пад птушкай
Дзьвухгаловай,
І з лютай ненажэрнасьцю 
            Дзяўбсьці
І Захад, і Усход,
            Заўжды гатовай.

17.02.2014 г.