Іна Фралова

*        *        *

Я люблю цябе, рыжая восень, -
Адшумелай лістоты апад!
Ўсё вачэй тваіх мроіцца просінь,
Залатых валасоў вадаспад.

Адпіваю глыток з асалодай
Ад туманных прастораў набгом.
За цябе, мая восень-нагода,
За цябе, маё свята з дажджом!

Кідаць словы на вецер, дарэмна -
Не па мне. Пасядзім у цішы.
Пад асеннім дажджом так прыемна 
Памаўчаць, памаўчаць ад душы.

Мне даруй асцярожнасць у словах,
Бы ўпотай хваліла цябе.
І не чула каштоўны той шолах
Залатога лісця пры хадзьбе.

Так хачу на цябе спадзявацца,
Смакаваць непагодны настой.
Каб чакаючы ўсё ж дачакацца
Твайго сну даравальны спакой.

*        *        *

Мінулых вякоў вартавы 

Векапомны стаіць дуб - 
Трох мінулых вякоў вартавы.
Ці ад жорсткіх збялеў згуб, 
Ці ён стаў ад туманаў сівы?!

Голлем, як каранямі, урос
У смугою спавіты блакіт. 
Даў жа волатам Бог лёс -
За плячамі трымаць нябыт.

Колькі бачыў за век дуб,
Колькі песень пачуў ад людзей?!
А ад гэтых мацнеў дух
Ды ірвалася сэрца з грудзей.

І таму ён сталеў і дужэў,
Набіраў каранямі моц.
Нёс да Бога паэта спеў
Аб зямлі, дзе шарэла ноч.

Абяздолены, змучаны край
Абуджаў ад зімовага сну,
Апяваў няйначай, як рай,
Як жаданую сэрцам вясну.

Як вясновага ветру парыў,
Святаянаўскіх росаў глыток
Для ссівелага дуба быў
Жыватворным Купалы радок

*        *        *

Няспешна захад дагараў-
За вёсачкай вісеў падковай.
Дадому статак шкандыбаў,
Рыкалі сытыя каровы.

Звычайны вечар. Ля платоў
Стаяць задумліва жанчыны.
Скупое кінуўшы-"здароў",
Як семкі лускаюць навіны.

Малоцяць бабы языком
Дзеля прыліку сёе-тое.
Кідаюць позіркі цішком
На дзіцяня зусім рабое.

І толькі ў бродзе каламуць
Каровы ўздымуць капытамі,
Стракаць карміцелек бягуць
Па жвіру босымі нагамі.

Ўсёй вёскай-- клямку на прабой,
Каб на ўслончыку рагатым
Царкоўным звонам сырадой
Збіраць бляшанкамі дахаты.

*        *        *

Мінскай зямлі. Алеся Клышкі.

Сняцца маці рабіны, рабіны
У бялютай смузе - смузе туманоў.
Па пяску сняцца ёй каляіны,
Ад калёс, што не едуць дамоў.

Дзе-нідзе ў сне трапляюцца хаты,
Ацалелыя, побач дарог.
Вось з такой выпраўляла ў салдаты
Маладога сынка за порог.

Ды наперад што ведала маці?
Толькі чулае сэрца не раз
Ёй шаптала: "Ля чорнае гаці,
Там шуміць пад аблокамі вяз..."

А далей заціскала трывога--
Прадчуванне вялікай бяды.
Сніцца маці дарога, дарога,
І ўсмешлівы твар малады.

*        *        *

Табе ў сэрцы я месца знайшла,
Беларусь мая, побач ля Бога.
Дзе б ні йшла я, куды б ні брыла -
Да твайго мне вяртацца парога.

Так, відаць, ужо вызначыў лёс,
Так нябёсамі наканавана,
Бачыць сны - дзе вясной вербалоз
З бэзам шэпчуцца замілавана,

Дзе цнатлівую квецень далоў
Неабачліва травень скідае.
Не шкадуе зязюлька гадоў -
У тых снах мне кувае, кувае...

Дзе да рання сакрэты свае
Беластволыя шэпчуць аблокам.
Іх пачуеш - і шчасця стае,
І, здаецца, святлее навокал!

І калі я ў паводках бяроз
Патану ў гэтых снах без падману
Так, відаць, ужо вызначыў лёс,
Так нябёсамі накавана.

*        *        *

У цябе, родны край, закаханая
З першых нашых далёкіх сустрэч.
Ты і боль мой, і радасць жаданая,
І высокая мараў далеч!

Мой спакой, што пад белымі крыламі,
Зноў трывожыш штораз па-вясне.
Незабыўнымі згадкамі мілымі
Гэты сум маё сэрца кране.

Зазірнеш белапеннымі бэзамі,
Як у вокны, у чыстыя сны -
І ўзгадаю зноў лес падпярэзаны
Ціхай беллю, мой лес верасны.

Узгадаю сцяжыначку вабнаю,
Што за вёскай бяжыць праз жніво
І бусла, што часінай спагаднаю,
Станавіўся са мной на крыло.

*        *        *

Я скажу табе, восень, бывай!
Мне сягоння збірацца ў дарогу.
І са шчырай малітваю Богу
На дарожку прысядзем, давай!

Ляжа шырака, восень, мой крок-
Па вярсце, -- праз мароз і завеі,
Бо з мяне халады-скарабеі
Жыватворны высмоктваюць сок.

Не зраслося, за ўсё выбачай!
З пералётнымі я адлятаю.
Загараецца ранак. Світае.
Ты мяне з новым днём не чакай!

Я скажу табе, восень, бывай!
Будь зычлівай, мне сёння ў вандроўку.
Пакладзі ліст кляновы ў паштоўку...
Я пайду. Зачакаецца май!