Речь чиновника - это неустанная борьба за стабильность мироздания и за собственное повышение в профессиональной иерархии общества

Как известно, язык - это мускульный орган хордовых животных, обладающий высокой степенью подвижности, располагающийся в ротовой полости и предназначенный для проталкивания пищевого комка в пищевод.

Так же известно, что чиновники зачастую владеют мускульным органом гораздо лучше, чем языком. Речь бюрократа всегда высмеивают, и эти злые насмешки отвлекают от проникновения через язык бюрократа не только в его пищевод, но и в сознание. Применив же не насмешки, а психолингвистический анализ, можно многое понять о чиновнике.

Могут ли мат и сальные анекдоты в школах стать предвестниками новой нравственной эпохи

Бурные дебаты о допустимости преподавания в латвийских школах мата подвигли меня суммировать свои мысли по поводу моральных принципов, как вчерашних, так и возможных завтрашних.

К слову сказать, это не первая попытка прибалтов ввести низовые слои языка в школьный оборот. Несколько лет назад в Эстонии были рекомендованы в качестве дополнительной литературы семиклассникам юмористические сборники: «У банана насморк», «Негр загорает» и «Слон в холодильнике», содержащие, к примеру, такие «шуточки»:

• Какие животные распространены в Эстонии больше всего? Ответ: русские.
• Почему русские носят соломенные шляпы? Ответ: на навоз всегда кладут солому.
• Почему негров хоронят в гробах с двумя ручками? Потому что у помоек всегда две ручки.
• В чем разница между батутом и негром? Прыгая на батуте, надо снимать обувь.
• Как поместить 25 китайцев в одну машину? Бросить туда кусок хлеба. 
• Почему армянам всегда везет? Потому что фортуна боится поворачиваться к ним задом.
• Что общего у женщины и сигареты? Ответ: перед употреблением и ту и другую надо помять.
• Женщина может жить на зарплату в 30 рублей? Может, если она одевается в кредит и раздевается за наличные.

У вёсачкi Янукi ў Докшыцкiм раёне свая цiкавая асаблiвасць: усе тутэйшыя жыхары маюць прозвiшча Януковiч. Засталося iх цяпер толькi чатыры. Але яны ўпэўненыя — не знiкне iх любая вёска! Дарэчы, знакамiты ўкраiнскi палiтык Вiктар Януковiч тут не чужы — ягоны дзед родам адсюль: выехаў у Данбас яшчэ да Кастрычнiцкай рэвалюцыi. У Данецкай вобласцi ў 1950 годзе нарадзiўся ўсiм вядомы палiтык Януковiч. У беларускiх Януках вельмi ганарацца тым, што ягоныя каранi адсюль. І ён, мiж iншым, пра гэта не забывае. Наведваў Янукi двойчы: у 2003-м, калi быў прэм'ер-мiнiстрам Украiны, i ў 2006-м. I на машыне з вялiкiм картэжам прыязджаў, i на верталёце прылятаў. У вёсцы, бадай, усiм прыезджым з задавальненнем паказваюць узгорак, дзе сеў той самы верталёт.

Хто жыве ў Януках, якiя ў тутэйшых добрыя навiны, клопаты? — карэспандэнт "Звязды" прыехаў да Януковiчаў у госцi.

Отечественная литературная среда никогда не была “белой и пушистой”. И при советской власти ее жизнь подстегивали редкие, но все же случавшиеся конфликты с властью, что, признаться, очень оживляло интерес всего общества к тому или иному писателю и его произведениям. И в то партийное время “единства и послушания” не было у литераторов жизни гладкой и спокойной: шла ежедневная конкурентная борьба между различными группировками внутри цеха, внутри союза. Но все это воспринималось, как нормальное течение процесса. Так  было!

Но сегодня раскол и травля со стороны государственных инстанций достигли апогея. Союз белорусских писателей — независимая общественная организация — распространил свое заявление о преследовании и беспрецедентном давлении на членов СБП. Обработка людей идет самыми подлыми методами, мол,  выйдешь из союза независимого, вступишь в союз под руководством Чергинца — издадим книгу. Останешься — полетишь с работы.  Или — или. Кнут или пряник.

Учора на выніковай калегii Мiнiстэрства культуры за 2009 год былi агучаныя як канкрэтныя поспехi, так i канкрэтныя праблемы.

Калегiя была прадстаўнiчая i цягнулася доўга. На яе сабралiся прадстаўнiкi ўсiх высокiх дзяржаўных органаў апроч Мiнкульта. А супрацоўнiкi сферы культуры з'ехалiся з усяе Беларусi. Што важна — казалi пра рэальныя праблемы, а не пра тое, "як усё добра". Напрыклад, намеснiк старшынi Магiлёўскага аблвыканкама Валеры Малашка паскардзiўся, што ў краiне знiкаюць фабрыкi па вытворчасцi музычных iнструментаў — i для музычных школак ды каледжаў iх замяняюць кiтайскiмi, даражэйшымi i горшымi па якасцi. Намеснiк мiнiстра культуры Вiктар Кураш прывёў вусцiшныя прыклады, калi ў вёсцы Ляхавiчы Іванаўскага раёна ўнiкальную драўляную царкву 1818 года абабiлi сучасным белым сайдынгам, знiшчыўшы выгляд помнiка архiтэктуры! Альбо бязглуздая перабудова да непазнавальнасцi iншай драўлянай царквы, 1838 года, у вёсцы Гошчава Iвацэвiцкага раёна. I такiя выпадкi — ужо не адзiнкавыя... Чыноўнiк заклiкаў мясцовую ўладу не дапускаць такога бясчынства.

Аднак найбольшую цiкавасць усiх прысутных, безумоўна, выклiкала 47-хвiлiннае выступленне мiнiстра культуры Паўла Латушкi. Як заўжды, на бездакорнай беларускай мове спадар Павел казаў...

«СНплюс» продолжает разговор с известным белорусским писателем и общественным деятелем Василием Яковенко

Два года назад на страницах нашей газеты было опубликовано интервью с известным белорусским писателем и общественным деятелем Василем Яковенко. Основной темой беседы тогда был новый исторический роман-трилогия «Пакутны век». Его книгу приняли и полюбили читатели. Сегодня мы продолжим разговор о творчестве писателя.

— Василь Тимофеевич, издав свою эпопею, вы продолжали работать над ней, и месяц назад появилось новое, дополненное и расширенное издание «Пакутнага веку». Что вас не устраивало в первом издании, чем дополнена книга?

— Грех хулить законченное произведение, и то, что вышло у меня в виде романа «Надлом» (2003) и этой самой трилогии «Пакутны век» (2006). Никогда не забуду, каким прочувствованным голосом, именно голосом, потому что слова были обычные, говорил со мной Василь Быков. Он поздравил меня с романом «Надлом». Познакомился с этой вещью то ли в Германии, то ли в Праге. Видел в моем романе большую удачу.

У адна тысяча дзевяцьсот саракавым годзе ў сялянскай беларускай сям'і нарадзіўся хлопча. Амаль нічым не прыкметны. Акурат той, які ў Змітраўцы-2, во-во, што пад Клічавам. Звычайнае немаўля. Але ж і актыўнае, і як пачало смактаць у матулі Тэклі з грудзей, не заўсёды поўных, то разам з малаком увабрала і настрой маладзіцы - трывогу за парадак у самай шчаслівай краіне, трывогу за бацьку-вайскоўца, бо той як рушыў у паход на вызваленне Заходняй Беларусі дык дапяў, няўрокам кажучы, ажно да лініі Манергейма ў Фінляндыі, а вярнуўся адтуль - собіла акурат з немчурой будучы ў партызанах патузацца, тое ж - і на плацдармах Другой сусветнай... Змітраўка дачакалася яго, але, да жалю, толькі інвалідам.

Далей, чуеце, з бацькі атрымаўся вясковы нізавы кіраўнік, які працаваў на розных (тады незаменных) пасадах. Важней тут, у нашым аповядзе, праўда, што ён быў бацькам шматдзетнай сям'і. Лусты хлеба не ставала, а трывог у ваеннай паласе часу хапала з лішкам. Дык жа і ўсмоктвала наша лабасценькае хлапчанё, якое сталі зваць Лёнікам, ўсё-усё, чым яго атульвала жыццё: і матчыну пяшчоту, і непакой, і радасць перамогі, і пасляваенны клопат, шырока разліты ў народзе, пра знябыты вынік працы на ферме, на полі... Асабліва ў бясхлебіцу. Над усім жа, як зазвычай у пачэснага люду, узвышаўся клопат пра сям'ю, пра свой род і нават нешта большае, што перадавалася ўжо не аднымі вуснамі.

Створаны аргкамітэт па святкаванню 100-годдзя з дня нараджэння дзеяча беларускай эміграцыі і амерыканскага навукоўца Барыса Кіта, паведаміў старшыня аргкамітэта, пісьменнік і грамадскі дзеяч Васіль Якавенка. Аб гэтым піша агенцтва БелаПАН .

У склад аргкамітэта, у прыватнасці, увайшлі прафесар філалогіі, давераная асоба юбіляра Лідзія Савік, старшыня Саюза беларускіх пісьменнікаў Алесь Пашкевіч, акадэмік Радзім Гарэцкі, кіраўнік МГА "Згуртаванне беларусаў свету "Бацькаўшчына" Алена Макоўская і старшыня рады гэтай арганізацыі Ніна Шыдлоўская, доктар філалагічных навук Адам Мальдзіс, член-карэспандэнт Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі Андрэй Майсяёнак, паэт Сяргей Законнікаў, супрацоўніца Міністэрствы культуры Ганна Гамеза, загадчык аддзелам культуры Навагрудскага райвыканкама Гродзенскай вобласці Аляксандр Карачан і дырэктар Навагрудскага гісторыка-краязнаўчага музея Тамара Вяршыцкая.

7 студзеня, у калядны вечар, у Менску адбылася прэзэнтацыя новага літаратурнага часопіса «Верасень». Адмысловая заля для грамадзкіх імпрэзаў у Чырвоным касьцёле, дзе праходзіла прэзэнтацыя, была цалкам запоўнена аматарамі беларускай паэзіі, вядомымі літаратарамі, дзеячамі культуры і мастацтва. 

Зь віншаваньнямі часопісу выступілі слынныя майстры беларускай культуры: Анатоль Вярцінскі, Леанід Дранько-Майсюк, Сяргей Панізьнік, Леанід Дайнека, Барыс Пятровіч, Рыгор Сітніца. Былі зачытаныя віншаваньні і ад народных паэтаў Рыгора Барадуліна і Ніла Гілевіча. 

Калі вы патрапіце на гэты дзівосны канцэрт
у навагоднюю ноч або на Каляды, чакайце цуду! 

Не забудзьце ўключыць гук і націснуць па аленях.

Як вы ведаеце,
у навагоднюю ноч
і на Каляды адбываюцца цуды.
Калі вы патрапілі
на гэты дзівосны канцэрт,
чакайце цуду!