Почему белорусский балет боится экспериментов, отчего наш зритель не любит авангард, а предпочитает сдержанное новаторство, куда уезжают артисты и что ожидает наш балет в будущем? Об этом в интервью «Еврорадио» рассуждает искусствовед Светлана Улановская.

— Есть ли у нас новые течения, новые тенденции в белорусском балете?

— Что касается белорусского балета, то о современности тут говорить можно условно, ведь до сих пор современные постановки у нас определяются балетами Валентина Елизарьева, который уже не руководитель Национального академического театра. Его постановки — лучшие в репертуаре театра, но это не означает, что не существует другой хореографии. Стиль большого академического балета — это одно из направлений современного академического танца. Есть еще масса всего интересного, чего на нашей сцене не делается. Это уже стало историей, но на нашей сцене до сих пор похожих постановок нет.

Мікалай КРУКОЎСКІ, доктар філасофскіх навук, прафесар

Няма асаблівай патрэбы даказваць, наколькі актуальнай сёння стала праблема ўзаемадзеяння культур і творчага паміж імі дыялогу. Актуальнасць тая асабліва ўзрасла менавіта пасля трагічных вераснёвых падзей мінулага году ў Злучаных Штатах Амэрыкі, што яшчэ ў 1993 г. прадказваліся вядомымі публікацыямі С.Хантынгтона аб магчымасці вострых канфліктаў паміж культурамі. Пасля чаго з'явілася, нарэшце, і нядаўняя дэкларацыя ЮНЭСКА на гэты даўно ўжо існаваўшы надзвычай сур'ёзны тэмат. Праблема сапраўды і сучасная і ў той жа час мае вельмі і вельмі даўнюю гісторыю. Менавіта на ёй асноўвалася, напрыклад, нядаўняя ваяўніча-зласлівая варажнеча паміж савецкай псеўдасацыялістычнай і заходнееўрапейскай капіталістычнай культурамі. Але і ўся мінулая гісторыя культуры ледзьве не з антычных часоў поўніцца гэтай праблематыкай, пачынаючы з узаемаадносін паміж старажытнымі грэчаскай і рымскай культурамі альбо з стасункаў паміж хрысціянскай культурай і паганствам, таксама прымаўшых часамі вельмі канфліктны характар. Пагэтаму, дарэчы, і ў беларускай эстэтыцы яшчэ ў сярэдзіне сямідзесятых гадоў, нягледзячы на няшчадны партыйна-ідэалагічны ўціск і завугольныя інтрыгі маскоўскіх і ленінградскіх акадэмічных мэтраў, аўтарам гэтых радкоў упершыню, як здаецца, ў тадышняй навуцы была пастаўлена і з дапамогай матэматыка-лагічнай методыкі тэарэтычна сфармулявана праблема ўзаемадзеяння паміж мастацкімі культурамі розных эпох і розных народаў (гл. нашы работы "Основные эстетические категории (опыт систематизации)", Мн., 1974, стар. 269-272, і "Кибернетика и законы красоты", Мн., 1977, стар. 229).

Уладзімер Мулявін ушанаваны на віцебскай «Алеі зорак»

Учора на вечаровым канцэрце зорак беларускай эстрады міністру культуры Паўлу Латушку гледачы літаральна зладзілі авацыю пасьля слоў «Давайце шанаваць іншае, але любіць сваё».

Івонка Сурвіла

Ю. ТРУБЕЦ

Магістр Варшаўскага універсітэта, у гады вайны ён стварыў на Беласточчыне больш за 80 беларускіх школ, а ў выгнанні, у Канадзе, адразу пасля прыезда актыўна ўключыўся ў беларускае жыццё, многія гады быў старшынём Згуртавання і Радным БНР.

Усё жыццё любіў паэзію і напісаў адну з лепшых дысертацый , прысвечаных М. Багдановічу, якую, аднак, не паспеў абараніць. На яго магіле лацінкаю выбіты надпіс: "Змагар за волю Беларусі, хай сняцца табе родныя гоні."

Акурат 3 ліпеня 2010 г., у дзень ягонага нараджэння, у Кінгстан, Антарыё, прыехалі беларусы з Таронта і Атавы.

БАРСУЧОК, Вільня 30 чэрвеня 2010 г.

На працягу апошняга часу ў Таварыстве беларускай культуры ў Літве адбыліся дзьве цікавыя імпрэзы: адна з іх прысьвечана прэзэнтацыі кнігі Алеся Адамковіча " Беларусы ў Літве : учора і сёньня". Аўтар гэтай кнігі доўга працаваў з архіўнымі дакументамі . У ёй зьмешчаны прозьвішчы беларусаў ня толькі 20-30 гадоў, але і беларусаў нашага часу, якія жывуць і працуюць тут у Вільні. У горадзе,... " у якім утульна розным народам, мовам і культурам". Аўтар правёў вялікую працу. Ён расшыфраваў і апрацаваў забытыя часам дакументы, сыстэматызаваў іх. І ў такім выглядзе данёс да нас голас Беларуса мінулага стагоддзя. Вядома, што падчас працы над выданьнем узьнікалі складанасьці, бо ў архівах пры перадачы імён, назваў устаноў, населеных пунктаў сустракаліся розныя варыянты іх напісаньня. Тым хто будзе чытаць гэтую кнігу пажадаем атрымаць асалоду ад чытаньня і спасьціжэньня Беларускага Космасу ў Вечным Горадзе.

Выступае Галіна Сіўчык

На менскую прэзэнтацыю аўдыёкнігі прыйшло каля ста чалавек. Гэта ўжо трэцяя па ліку прэзэнтацыя дыска. Першая адбылася ў Горадні, другая – у Бабруйску.

У Дзяржаўным музэі гісторыі беларускай літаратуры ў асобным пакоі аформілі адмысловую экспазыцыю пра Васіля Быкава, на якой разьмясьцілі рукапісы, малюнкі, кнігі, фатаграфіі і асабістыя рэчы пісьменьніка. Экспазыцыю ўпрыгожылі вялікі фотапартрэт і скульптура Быкава.

У часе прэзэнтацыі быў паказаны фрагмэнт фільма пра Васіля Быкава пад назвай "Я раскажу вам пра вайну", які ў 2009 годзе зьняў рэжысэр Сяргей Ісакаў па сцэнары Ўладзімера Халіпа. Выкарыстаны ў фільме фрагмэнт інтэрвію з Васілём Быкавым быў зроблены Алесем Адамовічам.

Іна СТУДЗІНСКАЯ

Ля магілы Васіля Быкава выступілі паэт Анатоль Вярцінскі, які прачытаў верш, прысьвечаны Быкаву, прафэсар Юры Хадыка, пісьменьнік Васіль Якавенка, мастак Рыгор Сітніца.

На гэтую карціну пакрыўдзіліся расійскія нацыяналісты

Дзве сотні расійскіх нацыяналістаў яшчэ два гады таму падалі ў суд на Алену Хейдзіз.

У 2008 годзе ў Расіі была распачатая крымінальная справа ў дачыненні да мастачкі Алены Хейдзіс. У суд на яе падалі каля двухсот прадстаўнікоў расійскіх нацыяналістычных арганізацый. Іх зачапілі дзве працы мастачкі і выказванне ў інтэрнэт-суполцы. Першая карціна называецца «Хімера загадкавай расійскай душы» (1996 г.), другая — «Welcome to Russia» (1999 г.). У інтэрнэце была разгорнутая кампанія. Гучалі заклікі звяртацца ў суд не толькі на Алену Хейдзіз, але на ўсіх, хто публічна выказвае «русафобскія» погляды. Мастачку абвінавацілі ў распальванні нацыянальнай варожасці і прыніжэнні нацыянальнай годнасці, аднак следства два гады не выяўляла актыўнасці ў дачыненні да Хейдзіз. 15 чэрвеня 2010 г. яна паведаміла ў сваім інтэрнэт-дзённіку, што ёй ізноў цікавіцца пракуратура.

Наша ніва

Яўген ГУЧОК, жыхар Мінска

Стоячы ў чарзе, чаго тут за кароткі прамежак часу не пачуеш! І што кракаўская каўбаса — зусім не кракаўская, а ракаўская; што Шушкевічу пенсія ў тры тысячы пяцьсот рублёў — гэта яшчэ многа для яго, хай, маўляў, ведае, як разбураць з Ельцыным Савецкі Саюз; што людзі ў нас так збяднелі, што ўжо няма дзе машыны ў дварах ставіць; што калі добра вып'еш, дык тады пачуваеш сябе нібы і гаспадаром у сваёй краіне; што хутка не толькі за ўваход у метро, але і за выхад з яго плаціць будзем; што

Няхай есці ў нас не стане —
усё роўна не паўстанем;
Будзем жэрці мы сябе:
Ты — мяне, а я — цябе;

што нядаўна выпусцілі новую грашовую купюру, на якой напісана: "Многа грошай"; што з-за сабак хутка будзе не прайсці; што немка на "Еўрабачанні" заняла першае месца, бо спявала нямецкую песню і нямецкі сцяг лунаў у яе руках на сцэне, а нашы са сваімі крыламі і чужымі песнямі адляцелі ў адно месца з тым, з чым і прыляцелі, і г.д. і д.п.

Уладзімір Сакалоўскі

Васіль ЯКАВЕНКА

Дый бацькі — бацькі спрычыніліся… Свой імпэт перадалі. Найперш — Лявон Сакалоўскі, вясковы інтэлігент, актыўны дзеяч ТБШ, змагар за сваю беларускую прысутнасць на беларускай зямлі — акурат на Слонімшчыне. Як і маці Аляксандра з рэдкім і адмысловым прозвішчам — Славута, запраўская гаспадыня. Спалучыўшы свае жыцці, яны далі свайму сыну Уладзіміру добры духоўны падмурак для ўзлёту.

Уладзімір вывучыўся ў Гродна на факультэце замежных моў і стаў працаваць настаўнікам, а неўзабаве здолеў і дырэктарам сярэдніх школ у Мастоўскім раёне. Малады, прыгожы, з пранікнёным позіркам вачэй, ён любіў вучняў, сваю працу, глыбей спазнаваў жыццё і свой родны кут, шкадаваў яго сыноўняй шкадобай. Разам з тым неспадзеўна і назаўжды сэрцам яго завалодала настаўніца Галіна Лукашык, абыходлівая, датклівая асоба, і вось ужо 55-ы год крочаць яны па жыцці разам. У іх склалася б, напэўна, звычайная прыстойная сям’я, і была б яна і самадастатковай і нават шчаслівай у рамках сонечнай савецкай рэчаіснасці, калі б не такая вось акалічнасць.